Franska.nl

Het gaat niet weg, niet vanzelf

 

De laatste tijd hoort Romy dat er bij de buren iets speelt. Maar ze weet niet zo goed wat ze ermee aan moet…

 

‘Als ik met een boek op de bank zit hoor ik harde stemmen bij de buren. Wat er precies gezegd wordt weet ik niet. Maar dat het er niet vriendelijk aan toegaat is wel duidelijk. Dan hoor ik gestommel op de trap. Ik denk dat er iemand hard naar beneden rent. Dan gaat de voordeur met een harde klap dicht en is het weer stil.

 

Zo gaat het dit laatste jaar wel vaker. Sinds er nieuwe bewoners in het huis zijn getrokken hoor ik vaak dat het er onrustig is. Zo op het oog een gewoon gezin met twee dochters van 14 en 17. We groeten elkaar wel maar we hebben eigenlijk weinig contact met elkaar. Ze zijn nogal op zichzelf.

 

Tijdens de eerste lockdown waren de buurmeisjes thuis omdat de school gesloten was. Hun ouders gingen niet naar hun werk en daardoor was er veel meer geluid dan anders. Daar stoorde ik me helemaal niet aan. Een gezin maakt nu eenmaal geluid en omdat onze kinderen allang het huis uit zijn is het bij ons veel stiller.

 

De afgelopen zomer hoorde ik ze vaak met elkaar praten als ze in de tuin zaten te eten. De oudste was het nooit ergens mee eens, vond het eten niet lekker of was weer boos omdat ze door de week niet na middernacht thuis mocht komen. Een gezellig gesprekje mondde altijd uit in een felle discussie, waarbij ze steeds harder gingen praten. Ik zat dan muisstil in mijn tuinstoel aan de andere klant van de schutting. Want als ik opstond om naar binnen te gaan zouden ze dat in de gaten hebben en dat leek me heel vervelend.

 

Maar volgens mij worden de ruzies steeds heftiger. Er wordt geschreeuwd en met deuren geslagen. En steeds weer dat geren op de trap waarna de muziek op zolder hard wordt aangezet. Of ik hoor de buurman in een heftige discussie met de oudste in de tuin. Over dat ze weer stiekem zat te roken terwijl ze dacht dat haar ouders weg waren voor een boodschap.

 

Af en toe kom ik de buurvrouw tegen als ik naar mijn auto loop. Het viel me laatst op dat ze erg mager was geworden en dat ze donkeren kringen onder haar ogen had. Ze zwaaide wel naar me maar toen ik wat tegen haar wilde zeggen liep ze haastig naar binnen en deed de deur achter zich dicht.

 

Soms hoor ik haar huilen terwijl ze in de tuin met iemand staat te bellen. Dan zegt ze radeloos dat ze echt niet meer weet wat ze moet doen. Blijkbaar is de oudste laatst voor drie dagen van school geschorst omdat ze stoned in de klas zat.

 

Heel erg, maar ik weet niet zo goed wat ik ermee aan moet. Toen mijn kinderen op de middelbare school zaten, waren ze natuurlijk heus wel aan het puberen, maar zo heftig als het er hiernaast aan toegaat was het niet.

 

Om nu bij de buurvrouw aan te bellen om te vragen hoe het gaat vind ik ook weer zoiets. We kennen elkaar nauwelijks en zo lijkt het net of ik zit te spioneren. Moet ik dan maar net doen of er niks aan de hand is? Maar zo’n heftige thuissituatie gaat niet vanzelf weer over.

 

Wat nou als het echt helemaal uit de hand loopt en ik er iets aan had kunnen doen om dat te voorkomen?’