Franska.nl

‘Hebben jullie ook een verlanglijstje?’ ‘Nee, we hebben alles al.’ Herkenbaar. Ik ook. Te veel zelfs. Veel en veel te veel ook nog van sommige dingen. Wat dacht ik eigenlijk toen ik in de twintig à dertig was? Dat ik een paar eeuwen mee zou geen en daarom tachtig handdoeken, theedoeken, serviezen en tafelkleden nodig had? Hoogst merkwaardig. Of dat ik zeven kinderen zou krijgen waaronder ik alles moest verdelen? Dus dat ‘we hebben alles al’ kan ik heel goed begrijpen.

Maar dan komt het volgende: ‘We sparen voor een reis naar Tierra del Fuego, het Noorderlicht, Canada…’ Jeetje. Wat zou dat wel niet kosten zo’n reis? Dus wat moet ik dan in hemelsnaam geven? Wordt al snel een druppel op een gloeiende plaat. Als ik nou gewoon een wens kreeg… Die en die CD, dat en dat boek, zus of zo bollen voor de tuin; dat is te behappen. En als ik het dan te klein vind als cadeau doe ik er nog een bos blommen of een flesje lekkere wijn bij. En dan tel ik echt niet wat ik uitgeef.

Maar in dit geval….

Je wilt geen druppel op een gloeiende plaat cadeau doen. En het bedrag wordt zo letterlijk zichtbaar in zo’n envelop. Maar hoeveel? Hoeveel stop je er dan in? Ik heb daar geen handleiding voor. Vraag ook niet snel aan een ander wat ie in zo’n geval in een envelop stopt. Altijd maar een kwestie van op goed geluk, kaartje erbij en geven. Ondertussen nog steeds benieuwd wat ze denken als ze het bedrag zien.

En dan heb je nu dus de nieuwste trend: mensen die al hun Facebook-vrienden even laten weten dat ze voor hun verjaardag sparen voor dit of dat goede doel. Heb je dat al meegemaakt? Voel je je ook meteen een afhaker als je niet meedoet. En dan kan het A. weleens helemaal mijn goede doel-voorkeur niet zijn, misschien vind ik het wel een slecht doel zelfs, kan toch? En B. zo’n bericht krijg ik rustig ook nog terwijl ik bij meerdere van die Facebook- vrienden nog niet eens ooit thuis ben geweest. Laat staan op hun verjaardag. Dus hoezo zou ik dit jaar dan een cadeau geven?

Niet dat ik er mee zit om gewoon niets te doneren, maar lekker voelt het niet. Een beetje gek zelfs. Bijna net zo gek als ‘wil je voor mijn verjaardag even op die en die partij stemmen bij de volgende verkiezingen?’ Of gewoon je verlanglijst plaatsen op Facebook. Oh wacht… lachen, die ga ik een keer proberen. Voor de lol dan. Ik zal het erbij zetten dat het voor de lol is, dat je je te zijner tijd niet verplicht voelt.