Franska.nl

‘Door het woningtekort kunnen we niet uit elkaar’

 

Het huwelijk van Margot en Martijn is op de klippen gelopen, maar ze kunnen nog steeds niet uit elkaar. Zelfs niet als er dit gebeurt.

 

 

‘Voor de zoveelste keer deze week open ik mijn laptop om op websites van makelaars te kijken naar het aanbod van woningen. Maar tot mijn teleurstelling zit er weer niets bij. Ik zie een paar prachtig gestylede appartementen en huizen met erkers en zonnige tuinen op het zuiden. Maar deze woningen zijn niet voor mij weggelegd want de huur die ervoor gevraagd wordt is torenhoog. Het enige dat ik misschien kan betalen zijn oude tochtige huizen of te kleine flats met maar een slaapkamer. Een plek waar ik met mijn twee dochters niet in pas. Maar zelfs die zijn niet beschikbaar en als ik al eens op iets reageer ben ik een van de velen; het lijkt wel of iedereen op dezelfde woningen jaagt als ik. Het is om moedeloos van te worden, want ik ben al bijna een jaar aan het zoeken. Een jaar waarin mijn ex-man en ik nog steeds onder hetzelfde dak wonen omdat we allebei geen betaalbaar ander huis kunnen vinden en we de huur van dit huis in ons eentje niet trekken.  

 

 

In eerste instantie leek het ons een goed idee om samen in het huis te blijven wonen tot we allebei iets anders zouden vinden. Maar al snel bleek dat dit helemaal niet werkte. We zitten veel te veel op elkaars lip en toen Martijn al heel snel een nieuwe vriendin had vond ik het helemaal lastig om nog met hem onder een dak te wonen. Ik zit nog volop in mijn verdriet vanwege mijn gebroken gezin terwijl hij het op een feesten heeft gezet. Die vriendin is inmiddels verleden tijd en hij fladdert alweer naar de volgende nieuwe liefde. Alsof ik bij het grofvuil ben gezet en er iets veel beters te vinden is.

 

 

Ook voor onze dochters is het heel lastig want het lijkt bijna alsof er niets aan de hand is terwijl hun leventje dat ze kenden met een vader en een moeder samen onherroepelijk gaat verdwijnen. Het geeft ze stress en ook dat zorgt voor veel spanningen. Niet in de laatste plaats omdat hun vader zich niet meer zoveel van onze eerste afspraken aantrekt en min of meer in een midlifecrisis is beland. Hij zit avonden in de sportschool en in het weekend gaat hij uit met z’n nieuwe vrienden. Mannen die ook allemaal net van hun vrouw af zijn.

 

 

Inmiddels woont Martijn op zolder en ik heb van onze oude slaapkamer een soort woonkamertje gemaakt. Hij eet op zijn werk zodat we geen ijzige stiltes meer aan tafel hebben waar de meiden bij zijn. Zo proberen we elkaar zo min mogelijk tegen te komen, maar het kost me steeds meer moeite om zijn nieuwe leventje van zo dichtbij mee te moeten maken. Dat hij een nieuwe vriendin had, daar had ik op een of andere rare manier nog wel begrip voor. Maar dat hij de ene inruilt voor de andere, daar kan ik met mijn verstand niet bij. Wat voor signaal geef je dan aan je dochters? Dat hun moeder maar een saaie doos was?

 

 

Laatst nam hij na een avond stappen in een dronken bui zelfs een vrouw mee naar huis, dat was voor mij de druppel. Godzijdank waren onze dochters dat weekend niet thuis omdat ze met een toernooi meededen. Die vrouw schrok niet eens toen ik haar de volgende ochtend op de trap tegenkwam. Hoe respectloos kun je zijn? Er volgde de zoveelste ruzie en met slaande deuren gingen we naar onze eigen kamers in het huis dat nog steeds van ons samen is.

 

 

Het lijkt hier wel een gevangenis en ik weet niet hoe lang ik het nog volhoud om met hem onder een dak te wonen. Soms heb ik het idee dat ik nooit meer van hem afkom, want door het woningtekort kunnen we niet uit elkaar. Omwille van de kinderen wil ik er het beste van maken, maar daar zijn er wel twee voor nodig.’

 

De namen van Margot en Martijn zijn vanwege privacy gefingeerd. Hun echte namen zijn bekend bij de redactie.

Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.