Franska.nl

 

‘Het is een prachtige herfstdag en ik ben in de tuin bezig om al het losse blad te verzamelen. Een flinke klus, maar het is fijn als de boel straks weer opgeruimd is, tot we volgend jaar weer buiten kunnen zitten. In de hoek staat de BBQ, die ik nog even in de garage moet zetten, maar eerst moet ik de lege kolen er nog uithalen. Terwijl ik naar binnen loop om een vuilniszak te pakken om het gruis in op te vangen, moet ik denken aan de laatste keer dat we in de tuin gegeten hebben. Een paar weken geleden nog, toen we spontaan met onze vrienden Lonneke en Jean besloten om samen te eten. Ze moesten voor een voetbalwedstrijd van een van de jongens bij ons in de buurt zijn en vroegen of ze even langs konden komen. Ik vroeg meteen of ze wilden blijven eten. We spraken af dat zij de drankjes en een toetje mee zouden nemen en wij voor de rest zouden zorgen. We aten wel vaker bij elkaar, en dat waren altijd heel gezellige avondjes. De manier om bij te praten, want met een drukke baan en opgroeiende pubers lukte het niet altijd om ruimte in de agenda te vinden. En nee, het was ook geen probleem als Diesel, hun labrador, mee zou komen. Normaal gesproken ben ik niet zo dol op honden in huis, maar omdat we toch buiten konden zitten, vond ik het geen probleem.

 

Tegen zes uur ging de deurbel en daar stonden ze, met een tas met wijn, twee bakken ijs en de hond, die meteen enthousiast naar de achtertuin rende waar mijn man al bezig was de BBQ aan te steken. Ik had die middag nog een salade gemaakt en een paar stokbroden gekocht. Bij de slager haalde ik een paar varkenshazen om zelf saté van te marineren. Veel lekkerder om dat zelf te doen dan om het kant-en-klaar te kopen. Het was heel gezellig om elkaar weer te zien en om met zovelen aan tafel te zitten. Ik vond het alleen vervelend dat de hond steeds probeerde met zijn kop aan de borden te ruiken. Gelukkig luisterde hij wel toen Lonneke op barse toon tegen Diesel zei dat hij moest gaan liggen.

 

Toen ik een grote schaal couscous op tafel wilde zetten, paste dat net niet, en gedachteloos zette ik de schaal met de rauwe saté op de grond naast de BBQ. Maar voor ik het in de gaten had, stond Diesel al met zijn grote kop boven die schaal en zag ik dat hij een van de prikkers in zijn bek had. Maar voor ik wat kon zeggen, zag ik het vlees met prikker en al in zijn keelgat verdwijnen. “Niet doen!” riep ik nog, maar het was al te laat. Lonneke keek geschrokken en niet begrijpend om. “Hij heeft iets ingeslikt,” riep ik. “Hij heeft een satéprikker opgegeten!” Meteen probeerde Lonneke de bek van Diesel open te trekken om te zien of ze de prikker nog uit zijn keelgat kon halen, maar er was niets te zien. Omdat Diesel tegenstribbelde, liet ze hem uiteindelijk los. “Nou,” zei ze droogjes, “die komt er wel weer aan de andere kant uit.” De rest van de avond kwam ze er ook niet meer op terug. Zoals gewoonlijk was het oergezellig en gingen ze laat weg. Voldaan ruimden mijn man en ik de rommel op.

 

Maar een paar dagen later belde Lonneke. Ze moest even met me praten. Ik had toch zeker gezien dat Diesel een satéprikker met varkensvlees had ingeslikt? Die prikker was er niet vanzelf uitgekomen, zelfs niet toen ze Diesel een paar stukken ontbijtkoek had gegeven. De dagen erna werd de hond steeds slomer en wilde hij ook niet eten. Toen ze toch maar even naar de dierenarts ging, vermoedde hij dat Diesel last had van buikvliesontsteking. Uit de endoscopie bleek dat de hond een gaatje in zijn darmen had en hij moest met spoed geopereerd worden. Gelukkig heeft hij het allemaal overleefd, maar de kosten voor deze operatie waren erg hoog. Ik had het bord met vlees toch op de grond gezet, waar Diesel zo makkelijk bij kon? Als ik het bord gewoon op tafel had laten staan, was dit nooit gebeurd. Dus was het niet fair als ik deelde in de kosten om Diesel weer beter te maken? Het was tenslotte mijn nalatigheid dat Diesel de kans had gekregen om de satéprikker van het bord te grissen, met alle gevolgen van dien.

 

Eerlijk gezegd was ik stomverbaasd en wist ik eigenlijk niet wat ik hierop moest antwoorden. Ik ben toch zeker niet verantwoordelijk voor wat de hond van een ander in mijn huis doet? Bovendien vond ik het al heel vervelend dat dat beest steeds rond de tafel liep te hijgen. Hoewel ik merkte dat ik heel erg geïrriteerd werd door dit absurde verzoek, antwoordde ik kalm dat ik vond dat ik niet voor die kosten hoefde op te draaien, aangezien het niet mijn hond is. Dat ik die vraag nooit aan haar zou stellen, hield ik wijselijk voor me. Haar hond was toch niet mijn verantwoordelijkheid?

 

Ik hoorde hoe afgemeten Lonneke antwoordde. Ze vond eigenlijk wel dat we dit fifty-fifty moesten oplossen. Maar omdat ik daar niet op reageerde, zei ze dat ze het jammer vond dat ik er zo over dacht, en hing op.

 

Toen ik er ’s avonds met mijn man over sprak, barstte hij in lachen uit en zei smalend dat hij het ook een belachelijk verzoek vond. “Dat doe je toch niet, het is toch hun hond,” zei hij nog. Maar een dag later kreeg ik een heel zuur appje van Lonneke. Ze had nog eens over mijn antwoord nagedacht, maar zij zou zeker wel haar deel van de dierenartskosten betalen als dit haar was overkomen. Dat ik dat niet nodig vond, zei volgens haar genoeg. Blijkbaar waardeerde ik onze vriendschap anders dan zij. Ze besloot het berichtje met dat ze geen behoefte meer had aan contact.

 

Ik probeerde meteen om Lonneke te bellen, om dit verder uit te praten, maar ze reageert niet op mijn telefoontjes of appjes. Hoewel ik het heel jammer vind dat een jarenlange vriendschap nu ten einde lijkt te komen, vind ik nog steeds dat ik niet voor de dierenartskosten van een ander hoef op te draaien. Een klein ongelukje heeft dus grote gevolgen, maar ik hoef in mijn eigen huis toch niet op te passen dat de hond van een ander zich niet goed gedraagt?’