‘Doodzonde,’ vindt mijn moeder
‘Dat ik met mijn studie niet full time aan de bak ben’
‘Er was een tijd dat ik mijn moeder meer in de media zag dan thuis bij ons. Mamma was een gedreven carrièrevrouw, een pur sang politica, een workaholic, een streber. Altijd in Den Haag waar ze een appartementje had zodat ze niet constant hoefde te pendelen. Ze was er sowieso van maandag tot vrijdag. Soms ook de weekenden of een deel daarvan. Mamma beloofde nooit dat ze zou komen kijken naar de eindejaar musical toen we nog op de basisschool zaten. Ze beloofde dat ze haar uiterste best zou doen om erbij te zijn. In al die jaren dat ze opklom in de hiërarchie van haar partij hebben we het één keer meegemaakt dat ze alles uit haar handen liet vallen om direct naar huis te komen. Dat was toen pappa met hartklachten werd afgevoerd.
Zowel voor mij als voor mijn zus was mamma geen lichtend voorbeeld van hoe wij wilden dat ons leven er later uit zou zien. We hebben weliswaar allebei een academische titel, maar we gaan in onze banen niet tot het uiterste. Dat deden we al niet toen we nog single waren en dat doen we al helemaal niet nu we een gezin hebben met kleine kinderen die ons nodig hebben. Ik werk zo’n drieënhalve dag per week als huisarts. Niet meer omdat ik absoluut niet meer van mijn kinderen wil missen. ‘Doodzonde,’ vindt mamma. Zo’n studie achter de rug en er dan zo weinig mee doen. Bovendien had hartchirurgie er volgens haar ook wel ingezeten.
Sinds een paar jaar is mamma met pensioen. Het beroemde zwarte gat was in eerste instantie nog veel groter en dieper dan ze had kunnen voorzien. In het begin hield ze krampachtig vast aan haar status die ze als politica had bereikt. Ze was geworden wat ze deed in plaats van wie ze was. Waarschijnlijk wist ze niet eens meer wie ze was. Maar er gloort hoop aan de verre horizon. Twee keer is ze zomaar een dag bij ons komen oppassen. Op haar manier wel te verstaan, want een oma in de zin zoals ik me een oma voorstel, is ze allesbehalve. Ze doet haar best en dat is al meer dan ik verwachtte. Laatst liet ze zich ontvallen dat ze het best wel geinig vond zo’n dagje met haar kleinkinderen. ‘Kijk maar uit,’ zei ik voor de grap. ‘Straks krijg je nog spijt.’ Toen ik het uitsprak zag ik dat ze haar hoofd afwendde. Ze nam haar tijd voordat ze antwoordde. Spijt vond ze wat zwaar aangezet. Maar dat ze bepaalde dingen misschien ook anders had kunnen doen, dat dacht ze achteraf gezien inderdaad wel.’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’
Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.
Heb jij een moeder/dochter verhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.
Door: Redactie Franska.nl
