Dommage
Mijn dochter en ik staan in een boetiekje aan Canal st Martin, een van onze lievelingsbuurten van Parijs.
We hebben uit de rekken witte broderie blouses, diverse pantalons met hoge taille en een gewatteerd kort jasje geplukt. Met onze armen vol knaapjes manoeuvreren we ons in de piepkleine pashokjes. Eigenlijk heb ik vrij weinig geduld voor dit soort shop-expedities. Ik krijg het er ontzettend warm van en mijn haar gaat er slecht van zitten. Maar a la, ik ben met mijn dochter in Parijs, en daar ben ik niet wekelijks. Aan witte broderie blouses met pofmouwen kan een mens ook geen gebrek hebben, dus ik probeer me over te geven. Wat niet makkelijk gemaakt wordt door de verkoopster die zich op een atypisch Franse manier vreselijk aan ons op staat te dringen. Ze heeft nog meer items die allemaal très jolis en très chiques zijn. Nog voor ik het gordijn goed en wel opengetrokken heb om in de spiegel te kunnen kijken, zegt ze dat alles me geweldig staat. Ook als ze aan mijn gezicht heel duidelijk kan aflezen dat ik daar zelf compleet anders over denk.
In eerste instantie probeer ik te bedenken dat ze haar best doet me een goed gevoel te geven. Het is tenslotte nogal Nederlands en weinig sexy om jezelf ten overstaan van de spiegel omlaag te praten. Maar haar agressieve verkooptactiek overschaduwt deze sympathieke interpretatie. Terwijl ze maar door rebbelt in voor mij onverstaanbaar Frans, geef ik haar de afgekeurde kledingstukken terug. Dan zie ik haar mond in een streep trekken, terwijl ze haar hoofd schudt. ‘Dommage’, murmelt ze.
Mijn dochter en ik hebben er schoon genoeg van en beginnen door de dunne wandjes van de pashokjes heen gewoon in onze eigen taal ongegeneerd over haar te klagen. Als we naar de kassa lopen, waar we alsnog vijf stukken afrekenen, vraagt het meisje achter de toonbank: ‘Is alles zo naar wens?’ In het Vlaams. Met schaamrood op de kaken trek ik mijn creditcard. Dommage.
Ik deelde met enig gevoel voor theater dit verhaal met de Nederlandse Parisienne Renée Koudstaal, stijlexpert en auteur van het boek Leef als een Parisienne, ook als je hartstikke Nederlands bent. Ze is een van de moeders die ik interviewde voor mijn eigen boek over moederschap en identiteit. Daarin vertelt ze met zwier over wat wij van Parijse moeders kunnen leren. Loslaten en vertrouwen dat het wel goedkomt bijvoorbeeld. Maar in haar eigen boek weet ze je alles over stijl en goede smaak te vertellen. Om deze opdringerige verkoopster kon ze wel lachen. ‘Je moet wel van goede huize komen als verkoopster in Parijs. Het is als voetballes geven aan Cruyff’, zei Renée. Parisiennes laten zich totaal niet beïnvloeden door adviezen van anderen. Of trends. Er wordt dan ook niet geshopt, maar heel gericht gekocht vanuit kennis en niet vanuit twijfel, legt ze uit. ‘La pauvre,‘ zei Renée, ‘waarschijnlijk kon ze bij jullie eindelijk haar ei kwijt…’.
