Franska.nl

Nog even over m’n moeder, kan wel hè vandaag? ‘T is niet voor niks moederdag. Als er iets geregeld moest worden, moest je bij m’n moeder zijn. Had ik als kind al snel in de gaten. Vakantie-logeer-adressen, campings vinden, routes uitstippelen, inpakken, afspraken met familie en buren, oppas, uitjes, feestjes, geld wisselen en melk kopen in het buitenland, alles kwam voor de bakker dankzij moeders.

Ook medische perikelen werden door m’n moeder afgehandeld. Midden in een snikhete zomer in Italië, op de camping in Pontecagnano, werd ineens m’n zusje flink ziek. Daar moest een dokter bij komen. Het was nog niet besloten, of m’n moeder had het al voor elkaar gekregen bij de campingbaas. Hoe ze qua taal met die dokter uit de voeten kwam, weet ik niet meer. Wat ik me wel herinner, is dat zus dagelijks twee keer een penicilline-injectie moest hebben en dat ging die dokter niet zelf doen.

Dus moest er gezocht worden naar een doktersassistent. Was in een mum van tijd geregeld. Een eindje verderop op de camping stond een meneer vakantie te vieren, die het wel kon, want hij had een functie in het leger gehad, waar-ie dat geleerd had. Die man kwam dus netjes elke keer langs om zus te prikken. En bleef dan uiteraard voor een kopje koffie (vraag me nu af of-ie dat niet erg vies vond, filterkoffie…) of glaasje wijn en een goed gesprek.

Dat werd lachen. Mijn vader en die man zaten daar urenlang met een stokje in het zand te tekenen en veel armbewegingen te maken en taal uit te slaan die ze van elkaar niet verstonden. En toch zaten ze van alles door te nemen. Natuurlijk moesten ze elkaar ook proberen duidelijk te maken wat voor baan ze hadden.

Gelukkig was m’n moeder toen ook al goed in puzzels en cryptogrammen, anders hadden we nooit geweten wat Doepedoepedoep Domodossola-Milano voor een baan was. Weet jij het?  

Ik intussen wel natuurlijk. Machinist! Ik kan niet langs Domodossola rijden of ik denk weer aan die bijzondere vakantie in Pontecagnano.