Doe mij maar de jaren tachtig

 

Als er een decennium is dat enorme indruk op mij heeft gemaakt, dan zijn het de jaren tachtig wel.

 

 

 

Deze vijftiger van nu was toen puber en wat gebeurde er een hoop in die jaren. De Koude Oorlog, grote werkloosheid met enorme stakingen. De demonstratie in Den Haag tegen kruisraketten waar ruim een half miljoen mensen op afkwamen. We kregen kabeltelevisie, ATV-dagen en we konden heel luxe al met 55 jaar met de VUT. 

 

Ondanks de zure regen en de kernramp van Tsjernobyl kijk ik, onderdeel van de zogenaamde verloren generatie, terug op een leuke jeugd. In 1988 wonnen we het EK voetbal. Bij ons thuis stond er opeens een magnetron in de keuken en een VHS-videorecorder in de woonkamer. En ik kon, zomaar op straat, geld opnemen via de flappentap uit de muur. 

 

Mijn stijlicoon was Brooke Shields, zij met die wenkbrauwen, en ik was dol op de muziek van George Michael.

 

Mijn haar was nog net niet dood van de peroxide, haarlak en permanentvloeistof. Maar tsjonge, wat was ik hip.

 

En wie droeg er geen blauwe oogschaduw?

 

 

 

 

 

Mijn lievelingsreep was een Raider, die om onverklaarbare reden werd omgedoopt tot een Twix.

 

Natuurlijk droeg ik zulke schoudervullingen:

 

Een hele zomer lang had ik een vakantiebaantje om deze walkman te kopen. De enige echte van Sony natuurlijk.

 

Ik bleef thuis voor Medisch Centrum West en Dynasty.

 

En via Countdown met Adam Curry en MTV keek ik naar de clips van David Bowie, Spandau Ballet en Doe Maar.

Geinig hè. Zo kan ik eindeloos doorgaan met een doorkijkje in mijn puberjaren tachtig. Nou ben ik zo benieuwd naar jouw herinneringen. Laat je het weten op Facebook?

 

 

Door: Irene Smit

Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.

Afbeelding van Irene Smit