Wedden dat je dit nooit van me zou verwachten?
Je gelooft het vast niet. En toch is het waar. Serieus. Wieke was ook verbaasd toen ze het hoorde.
Ken je Rachel nog? Ze schreef een tijd lang voor Franska.nl, maar kreeg het te druk, want had ineens een vaste baan. Intussen schrijft ze ook columns in de specials van Libelle. Die columns zijn altijd het eerste dat ik opzoek als er zo’n special binnenkomt. Genieten. Deze keer ging hij over haar verlegenheid vroeger in de klas. Dat ze toen niet ‘ja juffrouw’ durfde te zeggen als de juf alle namen opnoemde om te checken of iedereen er was. Later kreeg ze de lieve meester Bert. Die begreep al snel dat ze te verlegen was om hardop ‘ja meester’ te zeggen. En die zei dan zelf maar vast: ‘En Rachel is er zie ik’.
Uiteraard is dit zomaar een saaie samenvatting van haar verhaal, je moet het echt even zelf lezen in de nieuwe Gezond-special van Libelle. Rachel schrijft zo heerlijk. Had ze maar elke week een column in Libelle, denk ik weleens. Maar daar ga ik niet (meer) over.
Steeds als ik weer zo’n column van Rachel heb, app ik hem even door naar collega-Rachel-fan Wieke.
Wieke appt terug: Enig verhaal!
Ik: Ik was ontroerd. Zo lief
Wieke: Je ziet haar zitten, die talentvolle dondersteen.
Wieke (toen ik vertelde dat ik vroeger ook zo verlegen was en niet durfde vragen of ik naar de wc mocht): Echt? Ik vroeg het vaak, kon ik tenminste effe weg.
Natuurlijk app ik ook Rachel even (wordt trouwens altijd lachen als we appen):
Ik: Wat schattig je column. Ontroerend zelfs ?
Rachel: Aaaa, thank you. Meester Bert. Nooit meer wat van vernomen en compleet ongooglebaar. Waarschijnlijk ondertussen ook al lang met pensioen.
Ik: Dus jij was net als ik vroeger. Ik durfde niet te vragen of ik naar de wc mocht.
Rachel: Oh joh dat durf ik nog steeds niet.
Rachel: Ik moest een keer verfkwasten gaan halen bij een juf van een andere klas. Ik heb een uur op de gang gestaan omdat ik niet naar binnen durfde.
Ik: Herkenbaar. Brrr
Ik: En boodschappen doen durfde ik ook niet. Pas als de hele winkel leeg was, was ik aan de beurt
Rachel: Knetter eng.
Ik: Is ook eng, haha
Rachel: Hoe deed jij dat toen je hoofdredacteur was? Dat is namelijk ook bonafide eng.
Franska: Toen was het aan de buitenkant over.
Twee dagen later liep ik nog steeds over dat ‘aan de buitenkant over’ na te denken. Hoe verzin ik het zo snel? Want eigenlijk is het misschien gewoon waar. Dat ik een houding heb weten te vinden om die verlegenheid te verbergen. Ik vind het nog steeds een soort van eng om bijvoorbeeld naar recepties te gaan. Of zomaar ergens in een al gezellig kwetterende club mensen terecht te komen. Hoezo zijn er mensen die daar goed in zijn? En waarom ik dan niet? Er was vroeger in december altijd een receptie waar ik naartoe moest. Op een of andere manier stond ik daar elk jaar bijna de hele avond met dezelfde man te kletsen. Een bekende woondesigner. Na jaren gaven we aan elkaar toe dat we allebei niet zo goed wisten hoe je dat moest doen, zo’n receptie. Dus dat we gelukkig elke keer elkaar weer zagen. Zo leerden we elkaar wel goed kennen, maar netwerkers kon je ons niet bepaald noemen.
Verlegen dus. Het bestaat. Ook bij grote mensen. En bij mannen. Gelukkig ben ik er intussen een beetje overheen gegroeid. En die bekende woondesigner ook.
Over verlegen gesproken
Ik moest ineens aan de verlegen kleine Matthijs van vroeger denken. Intussen bekend als de man van het superleuke ‘NU, koffie en delicatessen’ in Amsterdam, waar je de heerlijkste koffietjes van de Espressofabriek kunt drinken met verrukkelijke zelfgemaakte zoete of hartige dingen erbij. Een grote herrieschopper is hij nog steeds niet, maar als jongetje van vijf was ie pas echt stil. Absolute aanrader dit leuke nieuwe adres van hem. Het kreeg een fantastische recensie in het Parool. Mocht je erheen willen, Tweede Egelantiersdwarsstraat 13H (op de hoek). PS Let ook even op de leuke gehaakte gordijntjes.
Een leuke week gewenst, geniet elke dag een beetje. Of veel. Nog beter.
Liefs van Franska
Door: Franska
