Franska.nl

 

‘Ze was ziek, mijn kleine zusje. Altijd ziek. Kinderreuma, overal en altijd pijn, altijd huilerig, slechte slaper, nog slechtere eter. Een probleemkind waar mijn ouders heel veel zorgen om hadden en waar het overgrote deel van hun aandacht, heel begrijpelijk achteraf, naartoe ging. Ik was amper drie jaar ouder en wist al op heel jonge leeftijd dat het nooit mijn beurt was om te veel te vragen. Hoe klein ik ook was, ik begreep dat mijn zusje het veel moeilijker had dan ik en dat zij meer kon en mocht verwachten van onze ouders. Maar ik werd ouder – en opstandiger naarmate de jaren vorderden. Op een gegeven moment wilde ik ook weleens meteen en zonder twee keer vragen aandacht voor een probleempje op school, of gewoon even gezellig met mijn ouders, zonder dat ik daarvoor een reden nodig had.

 

Ik wilde een hondje, had altijd al een hondje gewild, maar kreeg het nooit. En toen wilde zij op een dag een kat en die kat kwam er wel. Al mijn protesten over hoe oneerlijk dit was ten spijt, een kat was geoorloofd omdat die niet uitgelaten hoefde te worden en een hond wel. Toen we het diertje net in huis hadden keek ik er consequent niet naar om en deed ik er alles aan om niet te voelen dat ik het diep in mijn hart heus wel een leuke kat vond. Ik vond het nog steeds niet kloppen dat mijn ouders zo’n verschil maakten tussen mijn zusje en mij. Op een gegeven moment was mijn geduld met haar eeuwig ziek zijn helemaal op en kon ik het niet eens meer opbrengen om aardig tegen haar te doen.

 

En toen kwam de dag waar ik tot op de dag van vandaag spijt van heb en waar ik nog nooit over heb durven spreken. Het was een regenachtige zaterdag in het vroege voorjaar. We hadden ontbeten en ik zou naar boven om te douchen toen ik de kat in de hal voor de voordeur zag staan. Hij wilde naar buiten door de voordeur wat hij nooit mocht omdat hij daar weg zou lopen of onder een auto zou komen. Toen ik de voordeur opendeed glipte hij meteen naar buiten. Ik keek hem niet eens na en ging meteen naar boven waar ik bleef totdat ik mijn moeder onder aan de trap hoorde roepen of de kat misschien bij mij was omdat ze hem niet konden vinden.

 

Hij is nooit meer teruggekomen na die zaterdag. Nooit teruggevonden ook. Niet levend, niet dood. Alsof hij in rook was opgegaan. En nee, er kwam geen nieuwe kat omdat mijn ouders het niet wilden meemaken dat mijn zusje nog eens zoveel verdriet om een dier zou hebben. Mijn stille verdriet was misschien nog wel erger dan dat van haar. Ik voelde me namelijk ook oneindig schuldig. Daarbij had ik had niemand om mijn verdriet en schuldgevoel mee te delen.’

 

 

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’

 

Patricia’s naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

 

Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.