‘Dit stukje is voor mijn zus die eigenlijk mijn moeder is’
’En voor alle moeders die niet vrij zijn om over hun eigen leven te beschikken en daaronder lijden.’
‘Mijn moeder was denk ik een beetje klaar met moederen toen ik geboren werd. Ik ben de negende uit ons gezin. Een nakomertje, verwekt vlak nadat nummer acht naar de toen nog lagere school ging. Dat mijn moeder het had gehad met gebroken nachten, huilbaby’s, voedingen en poepluiers, dat kan ik me maar al te goed voorstellen. Ze was notabene 45 toen ik me aandiende. Toen al een oude vrouw als ik nu naar de foto’s kijk. Afgeleefd en uitgewoond omdat ze nu eenmaal niet de constitutie had om achter elkaar te broeden en te baren, zoals ze dat zelf altijd noemde. Als het aan haar had gelegen waren alleen mijn twee oudste broers geboren en wie weet per ongeluk nog mijn oudste zus die als derde kwam. Maar mijn moeder had het dus niet voor het zeggen omdat mijn vader zich steeds liet beïnvloeden door de pastoor die op gezette tijden onaangekondigd en onbeschaamd kwam binnenvallen om na wat koffie of een glas wijn langs zijn schijnheilige neus weg te vragen of er wellicht alweer een nieuw kind van God onderweg was.
Mede dankzij die goeie ouwe roomse doctrine heb ik mijn moeder in feite nooit echt leren kennen. Ze overleed toen ik pas negen was. De laatste jaren van haar leven constant bedlegerig vanwege kanker die al zo ver was uitgezaaid toen de officiële diagnose kwam, dat niemand meer kon achterhalen waar en wanneer die ooit was ontsproten. Later hoorde ik dat ze waarschijnlijk al heel lang wist dat het mis was, maar dat ze pas naar de dokter ging toen de pijn niet meer te harden was. Ze was er klaar mee, met het leven, omdat het leven te veel van haar had gevergd.
Mijn oudste zus zorgde voor mij sinds ik me kan heugen. Zij was mijn moeder en daarmee had ik een lot uit de loterij. Ze is twintig jaar ouder dan ik. Als ik nu bedenk hoeveel offers ze als jonge vrouw heeft gebracht uit liefde voor mij, dan mag zij wat mij betreft heilig worden verklaard. Toen ze op haar zevenentwintigste trouwde – wat echt heel laat was voor die tijd – bleef ik heel even nog een soort van thuis wonen. Toen ging ik met haar mee.
Omdat ze mij miste en ik bij haar hoorde. Haar man kreeg mij er gewoon bij. Als mijn zus heilig verklaard wordt, verdient haar man zijn standbeeld ernaast. Want wie komt er nou zo goed terecht met een moeder die er niet kon zijn en een vader – want daar heb ik het nog niet eens over gehad – die er niet was omdat hij altijd druk was met zijn werk en zijn eigen leven?
Dit stukje is in ieder geval voor mijn lieve zus die eigenlijk mijn moeder is. En ook voor haar man die als een vader voor mij was. En voor alle moeders die niet vrij zijn om over hun eigen lijf en leven te beschikken. Want die moeders zijn er nog steeds in overvloed en ik durf te wedden dat het hun dochters meestal een stuk beroerder vergaat.’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’
Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen.
Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.
Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.
