Franska.nl

‘Dit stukje is voor mijn lieve moeder die nooit opgaf’

‘En ook in me bleef geloven toen ik dat zelf helemaal niet meer deed.’

 

‘Mijn puberjaren waren niet mijn beste jaren. Ik had een heel laag zelfbeeld – ik was er zo erg aan toe dat ik aan zelfmutilatie deed – en ging door het leven als gothic, met zwarte lippenstift, lang zwart haar en zwarte gewaden. Toen ik een voortand verloor door een ongelukje met mijn fiets bleef ik een tijd gewoon zonder voortand lopen. Ik was diepongelukkig en hartstikke eenzaam. Onhandelbaar, boos en niet aanspreekbaar. Hoewel ik heel makkelijk kan leren, zakte ik voor mijn eindexamen omdat ik letterlijk geen boek in mijn handen had gehad.

 

Heel veel ouders zouden de handdoek in de ring hebben gegooid met een dochter zoals ik. Mijn vader deed dat ook. Want midden in die turbulente jaren ging hij bij ons weg. Maar mijn moeder bleef. Bleef pappen en nathouden, bleef moeite doen om het gesprek met me aan te gaan, bleef mijn kleding wassen en mijn bed verschonen en bleef van me houden. Hoewel ze zelf ook door een hartstikke moeilijke tijd ging, vond ze werk en kreeg ze haar leven weer op de rit. Dat zag ik wel degelijk. Alleen kon ik er nog niets mee. Het zou nog even duren voordat ik me aan haar ging spiegelen en me aan haar optrok. Dankzij haar schreef ik me, nadat ik mijn eindexamen had gehaald, toch in voor een studie psychologie en dankzij haar steun lukte het me om de knop om te zetten en wat van mijn leven te maken.

 

Inmiddels help ik als psycholoog jongeren met dezelfde problematiek waar ik zelf mee worstelde. Soms boek ik vooruitgang. Soms gaat het moeizaam. Alles valt of staat bij opvang. Wij als psychologen kunnen hulpverlenen, maar geen warmte en geborgenheid bieden en zonder dat zijn mensen verloren. Dat geldt in algemene zin en zeker in het geval van de jeugdproblematiek waar ik zelf mee worstelde en waar heel veel jongeren tegenwoordig mee worstelde.

 

Mijn moeder doet er altijd wat laconiek over als ik haar vertel wat ze voor me betekend heeft en hoeveel ik aan haar te danken heb. Het is haar aard om laconiek te zijn op momenten dat ze net zo makkelijk vol zou kunnen schieten. Ik denk dat het ook uit zelfbescherming is dat ze emoties soms niet te dichtbij laat komen. Daarom draag ik dit stukje aan haar op. Dit stukje is voor mijn lieve moeder die nooit opgaf en ook in me bleef geloven toen ik dat zelf helemaal niet meer deed.’

 

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’

 

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

Heb jij een moeder/dochter verhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.