Franska.nl

‘Het moest er gewoon van komen. Dat we zogenaamd onder het mom van ‘een drankje te veel’ fysiek werden.’

 

‘Twintig jaar waren we zo’n beetje samen, mijn man en ik. Twee kinderen, samen de hele wereld gezien, al het denkbare samen gedeeld. Omdat ik nogal veeleisend ben qua slaapcomfort namen we op een gegeven moment ieder onze eigen slaapkamer. Zo kon ik met de airco op standje ‘lekker fris’ onder de wol en kon hij nog even het late journaal meepikken. Ik dacht dat ik het prima vond zo. Had nooit gedacht dat er een dag zou komen dat ik opeens wél heel veel behoefte aan intimiteit had. 

 

Totdat ik in contact werd gebracht met haar.

 

Eerst was er vriendschap – een vriendschap die meteen al dieper ging dan elke andere vriendschap die ik tot dan toe had gekend. We raakten niet uitgekletst – letterlijk! Alsof er op alles wat ons bezighield en alles wat we ooit hadden meegemaakt, wel een raakvlak was. Alsof we binnen de kortste keren dachten als één, precies om dezelfde dingen moesten lachen en hetzelfde zeiden.

 

Na een tijdje kon ik haar niet meer uit mijn gedachten krijgen. Steeds vroeger ging ik naar mijn eigen slaapkamer, want daar kon ik tenminste alleen zijn met haar en mijn fantasieën. Steeds vaker zocht ik haar op, belde ik haar. Zo vaak dat ik bang was dat ze op een goed moment zou zeggen dat het haar te veel werd zo met mij. Maar dat moment kwam niet. In plaats daarvan zocht zij ook steeds vaker toenadering tot mij. Het was onvermijdelijk. Het moest er gewoon van komen. Dat we zogenaamd onder het mom van ‘een drankje te veel’ fysiek werden. 

 

Dat was het moment dat ik wist dat ik er niet meer omheen kon en dat ik mezelf niet langer kon ontkennen. Ik was gewoon tot over mijn oren verliefd op deze vrouw. Het was een optie waar ik nooit rekening mee had gehouden, dat ik van de vrouwenliefde ben. En misschien is het dat niet eens, maar heeft het puur en alleen met het mens, dit mens, te maken. Feit is dat ik niet meer zonder haar kan en dat ik dat ook niet wil.  

Wat me tegenhoudt? Angst! Want wat als ik dit huwelijk, dat functioneert als een goed lopend bedrijf, opbreek voor niets? Wat als mijn kinderen zouden horen dat ik met een vrouw verder wil? Wat als mijn man hoort dat ik hem zou inruilen voor nota bene een vrouw? En wat als ik me vol overgave in dit avontuur zou storten en spijt zou krijgen? En toch kan ik ook onmogelijk negeren dat ik voel wat ik voel.’

 

 

Maureens naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

 

Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.