Franska.nl

‘Dit is toch zeker niet mijn verantwoordelijkheid?’

Wat voor Stefanie een mooie vakantie aan het Italiaanse Gardameer had moeten worden maakte een einde aan een jarenlange vriendschap.

 

‘Als ik naar buiten kijk zie ik de druppels tegen de ramen slaan. Het waait en de bomen wiegen met hun zware takken vol groene bladeren heen en weer. De zomer hier is koud en nat, maar ik ben blij dat ik niet meer op vakantie ben.

 

Toen mijn beste vriendin Shirley vroeg of ik met haar naar Italië wilde had ik daar wel oren naar. Dit jaar zou ik voor het eerst echt alleen op vakantie gaan. Een paar jaar geleden ben ik gescheiden en tot nu toe gingen mijn kinderen nog met me mee. Maar toen ik vorig jaar met mijn jongste dochter een paar dagen in Spanje was, voelde ik al dat het de laatste keer zou zijn. Voor een meisje van zeventien was het toch veel leuker om met haar vriendinnen weg te gaan dan met haar moeder?

 

Dus toen Shirley zei dat ze naar het Gardameer wilde leek me dat hartstikke leuk. Ook zij is nu alleen en zit in dezelfde situatie als ik, dat ze het financieel niet zo heel erg ruim heeft, maar wel graag van het leven wil genieten. We spraken af dat we gewoon in een tent zouden kamperen, net als vroeger toen we voor het eerst zonder onze ouders op een camping in Zuid-Frankrijk belandden.

 

Met die vakantie in ons achterhoofd reden we in haar autootje naar Italië. De camping was oké en het slapen in een tent was na al die jaren weer een nieuwe ervaring, maar we hadden veel plezier en genoten van het mooie weer en de omgeving. Maar op een dag sloeg het weer om en belandden we in een verschrikkelijk noodweer. Ik heb nog nooit zulk griezelig onweer meegemaakt, het was zo eng. Het ging steeds harder waaien en we probeerden zo snel als we konden onze tent zo stevig mogelijk vast te zetten. Overal zagen we losse plastic stoelen en opklaptafeltjes rollen en er vlogen stukken zeil door de lucht. Maar het ergste moest nog komen want opeens begon het ook te hagelen. Het leek wel alsof er enorme klodders ijs uit de lucht kwamen vallen. Shirley en ik wisten niet hoe snel we uit ons tentje moesten vluchten naar het restaurant waar we in ieder geval veilig konden schuilen. Om ons heen klonk het geluid van glas dat kapotging en hoorden we de hagelstenen op de caravans en de auto’s kletteren. Vlak voor mijn neus zag ik een boom omver gaan die zo op een geparkeerde auto viel waar godzijdank niemand in zat.

 

Voor ons gevoel duurde het uren eer het stopte, maar toen het eindelijk rustiger werd was de ellende niet te overzien. Ik heb nog nooit zo’n ravage meegemaakt. Van onze tent was niets meer over dan een hoopje ellende en al onze spullen waren weggewaaid. Shirley was ondertussen naar haar auto gelopen om te kijken hoe groot de schade was en toen ik haar weer zag liepen de tranen over haar wangen. De hele auto en de vooruit zaten vol met gaten, zo konden we er niet mee naar huis rijden.

 

We wilden meteen naar huis. De ruit van Shirley’s auto kon in Italië vervangen worden maar de rest moet in Nederland gebeuren. Maar toen zei ze dat haar auto alleen WA is verzekerd en dan wordt de schade niet door de verzekeraar gedekt. Zelfs niet na zulk verschrikkelijk natuurgeweld. Dat vind ik heel vervelend voor haar maar toen we onderweg naar huis waren zei ze dat ze het heel erg zou waarderen als ik mee zou betalen om de schade aan haar auto te kunnen herstellen. Dat vond ik eerlijk gezegd een heel vreemde opmerking, want er is zoveel kapot, dat gaat honderden euro’s kosten. Ik zei dat ik haar heus wel 200 euro wilde betalen, maar dat ik niet meer geld kan missen. Shirley werd er heel erg boos om en vond het belachelijk dat zij in haar eentje voor de reparatie van haar auto moet opdraaien.

 

De rest van de rit naar huis zei ze niet zo veel. Tijdens de overnachting onderweg deed ik geen oog dicht en ik hoorde dat zij ook wakker was. Ik probeerde haar nogmaals uit te leggen hoe ik erover dacht, maar ook dat liep uit op ruzie. Inmiddels zijn we alweer een paar dagen thuis en heb ik niets meer van Shirley gehoord. Als ik haar bel of app reageert ze niet. Blijkbaar is dit het einde van onze jarenlange vriendschap. Eerlijk gezegd heb ik ook helemaal geen zin meer om haar spreken, want ze zal zelf voor de schade moeten opdraaien. Het is toch zeker niet mijn fout dat ze haar auto alleen maar WA heeft verzekerd?’

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen. Wil jij ook iets delen met onze lezeressen, mail je verhaal dan naar info@franska.nl.’