Dit is een heel vies verhaal voor op de maandagavond…
Maar toch moest Tineke er iets over kwijt.
Ken je Roland? Roland is nog iemand van de oude stempel. Iemand die tenminste nog vecht voor zijn relatie! Iemand die niet bij elk wissewasje de moed opgeeft, zijn partner bij het oud vuil zet, en dan weer op zoek gaat naar de volgende liefde van zijn leven. En die al helemaal niet op Instagram meldt dat hij en zijn partner in liefde uit elkaar zijn gegaan, nog steeds héél veel van elkaar houden en dat ook altijd zullen blijven doen. Die zegt dat ze veel van elkaar geleerd hebben en dat ze het altijd heel fijn hebben samen, maar dat ze nu toch in goed overleg allebei hun eigen weg willen gaan.
En waarom? Ik begrijp het nooit! Waarom zou je je eigen weg gaan als je nog van elkaar houdt, van elkaar kunt leren, en het goed hebt samen? Wat zoek je dan in godsnaam nog meer in een relatie?
Of… nou ja, de seks. Dat kan natuurlijk een dingetje zijn. Ik kan me voorstellen dat dat een breekpunt kan zijn in een relatie die verder nog wel goed lijkt te zijn. Maar ik verwacht – en hoop met heel mijn hart – dat dit bij Roland geen issue zal zijn in zijn al twintig jaar durende relatie.
Het zou ook flauw zijn om al dat andere dan ook allemaal te negeren. Een echte relatie, daar komt echt wel meer bij kijken dan seks. Toch? Een goed gesprek bijvoorbeeld is ook wat waard als je lief en leed deelt. En ik denk dus dat Roland nooit een weerwoord krijgt.
Best wel lekker, lijkt me dat. Echt ruzie hebben zij nooit! En dat helpt natuurlijk ook om die hechte band die zij hebben in stand te houden.
Roland wordt ook nooit uitgekafferd, of voor schut gezet door zijn partner. Hij zit nooit te wachten omdat zijn partner weer eens te laat is, en als hij er een keer slecht uitziet hoeft hij zich echt niet te schamen. Eigenlijk zou ik ook wel lief en leed willen delen op de manier waarop Roland dat doet. Nooit gezeik over het avondeten (mits je dat een beetje tactvol brengt in het geval van Roland). Nooit meningsverschillen over de inrichting van je huis, over de opvoeding van de kinderen, over het wel of niet nemen van (alweer) een huisdier, de bestemming van de volgende vakantie, of het uitgavepatroon uit de gezamenlijke pot.
Best ideaal eigenlijk zoals Roland dat geregeld heeft. Hij heeft nooit de neiging gehad om zijn partner achter het behang te plakken, want hij had hem een lange tijd gewoon aan de muur gespijkerd.
Wat??? Ja echt!
Dan kun je er dus wel naar kijken, maar heb je er verder geen last van. Echt ideaal, lijkt me dat.
Hij heeft nu wel nog even iets gebouwd zodat zijn partner kan liggen en een beetje kan rusten. En zo kunnen ze waarschijnlijk weer twintig jaar verder. Het lijkt mij écht de meest ideale relatie zo!
Maar ja… om nou een iets te beginnen met een frikadel???? Ik weet het nog zo net niet hoor.
Door: Tineke
Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.
