‘Dit is de grootste fout uit mijn leven’
Als Tina samen met haar man Sebas het huis van zijn ouders kan kopen zijn ze dolblij, maar van die blijdschap is al snel niets meer over.
‘Ik had nooit gedacht dat het zo lang zou duren voor we een groter en betaalbaar huis zouden vinden. Met drie pubers werd onze woning echt te klein en gezien de prijsstijgingen wilden we ook niet al te lang meer wachten. Talloze huizen bekeken we, maar tot onze grote teleurstelling visten we steeds opnieuw achter het net.
Tot onze schoonouders met een fantastische oplossing kwamen. Al een tijdje wilden ze naar een appartement verhuizen en waarom zouden wij hun huis niet kopen? Zij hoefden niet aan ons te verdienen en als we een redelijke prijs af zouden spreken dan hoefden we ook niet te overbieden. De makelaar zou voor beide partijen de koop en verkoop in orde maken en dat bood Sebas en mij een kans om eindelijk naar een betaalbaar en ruimer gezinshuis te kunnen verhuizen.
We waren direct razend enthousiast en binnen de kortste keren waren Sebas en ik eigenaar van huis waar hijzelf was opgegroeid. Talloze keren hadden we het erover hoe we een kookeiland zouden plaatsen en een ligbad in de badkamer. Want nu we de overwaarde van ons oude huis niet hoefden te gebruiken om op te bieden tegen andere kopers bood ons dat de ruimte om ons nieuwe huis helemaal naar onze smaak in te richten. Maar in plaats van enthousiast te zijn over onze plannen reageerden mijn schoonouders heel erg onaangenaam.
Hoezo zouden we een kookeiland plaatsen? Er mankeerde toch niets aan de keuken die er nu in zat? Daar hadden ze heel goed over nagedacht toen ze hem tien jaar geleden uitzochten. En die stoomoven was toch nergens voor nodig? Ze waren juist altijd heel zuinig op de apparatuur geweest. En waarom zoveel geld uitgeven aan een nieuwe badkamer? De douche had mijn schoonvader nog samen met zijn broer geplaatst en hij werkte prima. En zo ging het maar door. Ze bemoeiden zich werkelijk met alles en ze vonden overal wel wat van.
Mijn schoonmoeder reageerde als door een wesp gestoken toen ze haar gordijnen in de container voor de deur zag liggen. Of ik wel wist hoeveel ze destijds hadden gekost? Dat Sebas en ik die zware bruine velours gordijnen spuuglelijk vonden durfde ik niet te zeggen en daarom begon ik maar snel over iets anders. Hun vervelende opmerkingen legden steeds meer een donkere sluier op ons plezier. Bij alles wat we wilden veranderen dachten we al aan het commentaar dat we geheid zouden krijgen. Maar het moest toch het huis van Sebas en mij worden? Hoe konden we dat anders doen dan alles te veranderen naar onze eigen wensen en smaak? Het zou een mooie boel zijn als we alles zouden laten zoals het was om zijn ouders een plezier te doen.
Maar het ging van kwaad tot erger. Een dag voor de verhuizing werd er een nieuwe voordeur afgeleverd. Mijn schoonmoeder was toevallig even bij ons om iets af te geven toen er werd aangebeld en de leverancier met de deur in de voortuin stond. Voordat ik het in de gaten had kreeg ik een enorme discussie met haar. De oude voordeur had ze nog van haar ouders gekregen toen ze zelf in dit huis ging wonen en Sebas wist dat dondersgoed. Was het nu echt nodig om alle herinneringen uit het huis te slopen, dat was toch niet normaal? Wij konden ons geld toch wel beter besteden?
Al die weken had ik niets gezegd en alle opmerkingen had ik lijdzaam ondergaan, maar toen knapte er iets. We kregen ruzie en uiteindelijk heb ik haar gezegd dat het huis nu van Sebas en mij was en dat ze daar maar aan moest wennen. Maar het luchtte niet op, sterker nog, van de blijdschap die ik in het begin voelde is niets meer over. Soms denk ik dat ik de grootste fout uit mijn leven heb gemaakt door deze woning van mijn schoonouders te kopen. Want door hun vijandige houding voel ik me een gast in mijn eigen huis en vraag ik me werkelijk af of het ooit mijn thuis zal worden.’
