Dit herken je als jij ook een uitsteller bent
Dingen zo lang mogelijk uitstellen doe ik al zo lang als ik me kan herinneren.
Deadlines, rekeningen betalen, me ergens voor klaarmaken; alles moet en zou op het allerlaatste moment gebeuren. Zonder deadline en afgesproken tijdstip kom ik überhaupt niet in beweging. Ik weet het: een slechte eigenschap, maar ook een manier van leven waar ik me bij neergelegd heb. Daarbij blijkt uit onderzoek dat uitstellers niet lui zijn, maar vooral druk met verkeerde dingen, wat gepaard gaat met de nodige creativiteit en impulsiviteit. Hier kan ik mij natuurlijk volledig in vinden. Alle uitstellers zullen onderstaande punten ongetwijfeld herkennen.
1. Je hebt altijd stress
Tsja, dit is natuurlijk de keerzijde. Je hebt minstens één keer per dag een realisatiemomentje aka mental breakdown, waarbij het bij je binnenkomt dat je to-do lijst ellenlang is. En wanneer je merkt dat de deadline nadert, slaat de paniek al helemaal toe. Dat is dan ook het startsignaal om maar eens te beginnen.
2. Zodra je eindelijk begint duurt het opstarten uren
Eerst nog even thee zetten en opruimen, want anders kun je echt niet beginnen aan dat ellendige taakje. Vervolgens kijk je naar je handen en denk je: daar moet dus echt even een lakje op. Daarna word je minstens nog 3749 keer afgeleid voordat je écht van start gaat.
3. Je probeert de deadline te laten verdwijnen
Hier komt dus die creativiteit om de hoek kijken: hoe kan ik deze deadline omzeilen? En wat gebeurt er als ik deze taak gewoon niet uitvoer? Vaak kom je tot de conclusie dat je de deadline helaas toch niet kan laten verdwijnen.
4. Je hebt vreemde prioriteiten
Zoals wijn drinken met vriendinnen of een film kijken. Ook al heb je een gigantische takenlijst en naderen de deadlines, er zijn andere dingen die toch nét wat belangrijker voor je zijn. Als dat betekent dat je vervolgens de nacht moet doorhalen om het af te maken, dan neem je dat voor lief. Koffie en Red Bull it is.
5. Je bent jaloers op niet-uitstellers
Van die mensen die zich keurig aan hun eigen planning houden, wat kan ik daar toch jaloers op zijn. Zij hebben een levensstijl waar ik van droom en waar ik tegelijkertijd niets van afweet. Ik zou niet weten hoe vaak ik me al niet heb voorgenomen om net zoals die mensen te worden. Helaas is het nooit verder gekomen dan een voornemen.
6. Je leert ermee leven
Ondanks de voornemens en frustraties die bij uitstellen komen kijken leer je ermee leven. Je accepteert jezelf zoals je bent en weet ergens stiekem wel dat je nooit zal veranderen. Daarbij weet je ook dat het altijd wel goed komt, linksom of rechtsom.
7. Hyperfocusmodus
Als uitsteller heb je niet alle tijd van de wereld om je taak te volbrengen. Daarom hebben wij een hyperfocusmodus die we toepassen bij het uitvoeren van onze werkzaamheden. En dat levert toch een aardig resultaat op, al zeg ik het zelf.
8. Je baalt omdat je beter kan
Oké, naast de hyperfocusmodus baal je soms ook gewoon flink van je eigen uitstelgedrag. Je weet namelijk dat je sommige dingen beter had kunnen doen als je eerder was begonnen. Tsja, dat is het risico van het vak.
