Franska.nl

De hel die verhuizen heet

Jaaa, het is zover: ik ga verhuizen. Niet ver weg hoor, eigenlijk gewoon naar een ander appartement op precies dezelfde verdieping.

 

 

Maar het is groter, nieuwer én heeft uitzicht op een binnentuin in plaats van op een drukke straat — dat zal mijn insomnia goed doen. Helemaal zin in dus. En ik dacht: joh, het is op dezelfde verdieping, dat verhuizen wordt een eitje. Dat heb ik oprecht een week of twee gedacht tot ik begon met inpakken en ik er weer achterkwam dat ik toch echt een enorme hekel heb aan verhuizen.

 

Want eerlijk, dit is toch het vermoeiendste wat er bestaat? Ik heb al redelijk veel huizen gehad in mijn carrière en elke keer viel het toch weer rauw op m’n dak hoe gaar het is om te doen. Al ben je dat ook weer heel snel vergeten als alles eenmaal staat en je alles hebt uitgepakt. Dat is de valkuil, want de volgende keer dat je het moet doen onderschat je het áltijd.

 

Wat je herkent als je ook eens bent verhuisd

1. Hóe kom ik aan al die spullen? Waarom heb ik nog een klassenfoto van mijn ex uit groep 8? Wat moet ik hiermee? Hoezo bewaar ik mascara uit 2016?
2. Nooit. Meer. Klagen. Over. Te. Weinig. Spijkerbroeken.
3. Überhaupt nooit meer klagen over te weinig kleding: hoezo vond ik dat voor de verhuizing? En al die kleding weer uitpakken en netjes in de nieuwe kast leggen… Het is ZOVEEL.
4. Lege kamers lijken áltijd groter dan gemeubileerde kamers en daarom staat dat nieuwere, zoveel grotere appartement binnen no-time vol en klaag ik alweer over te weinig ruimte.
5. Nu snap ik weer waarom relaties op de klippen lopen door het in elkaar zetten van meubels. Wat een pokkewerk.
6. En dan denk je dat je álles goed hebt voorbereid, maar je weet van tevoren ook: er gaat sowieso iets mis. Een schroef die niet is bijgeleverd, bijvoorbeeld.
7. Hoezo lijkt het alsof m’n rug ineens tachtig jaar ouder geworden is na al dit slepen?
8. En dan staat ein-de-lijk ALLES… En dan ben je vervolgens alles kwijt. In welke doos zat m’n stijltang? De pannen? M’n tandenborstel?