‘Die kerstochtend luidde een nieuw begin in’
Alles was koek en ei tussen Marije en haar nieuwe vriend. Tot op die ochtend van eerste kerstdag toen ze elkaar een goed half jaar kenden en de vlam in de plan sloeg.
‘In de zomer van dat jaar had ik hem ontmoet en alles aan hem voelde goed. Een uur nadat we aan elkaar voorgesteld waren, was het al alsof we elkaar heel lang kenden: een vanzelfsprekendheid die ik nog nooit eerder had meegemaakt. Tot die tijd was ik niet bijster gelukkig in de liefde geweest en had ik altijd de neiging gehad om voor de verkeerde mannen te vallen, waardoor ik me heilig had voorgenomen om het voorlopig maar eens even zonder mannen te stellen. Maar wat kon ik doen behalve me overgeven nu hij op mijn pad was gekomen en de emoties met me op de loop gingen?
Hoewel ik heel wat uit te leggen had aan vriendinnen, aan mijn moeder en zus en zelfs aan collega’s – iedereen was doodsbenauwd dat ik voor de zoveelste keer met een gebroken hart zou achterblijven – was deze trein niet meer te stoppen toen hij eenmaal vaart kreeg. Tegen de tijd dat de kerst voor de deur stond, was hij bij me ingetrokken en alles wat we deelden voelde alleen maar goed. Ruzies waren er nog niet geweest en zelfs een onschuldig verschil van mening had ons nog niet één keer getroffen.
Alles koek en ei dus. Tot op die ochtend van de eerste kerstdag, toen we elkaar een goed halfjaar kenden en de vlam in de pan sloeg. Ik had de Top 2000 op de radio aangezet zoals ik dat elk jaar op kerstochtend deed. Lekker hard ook bij de meebrullers die ik graag uit volle borst meebrulde, zoals ik dat al jaren deed.
‘Moet dat?’ Ik had hem nog nooit zo geïrriteerd gehoord.
‘Wat bedoel je? De Top 2000, man. Hoe fijn is die?’
‘Het is kerstochtend! Mag ik op kerstochtend niet even van mijn rust genieten en wakker worden met kerstmuziek?’
Het liep best wel hoog op tussen ons en bij elk woord dat aan onze woordenwisseling werd toegevoegd, werd ik meer en meer gegijzeld door herinneringen aan vorige ruzies met vorige vriendjes. Ruzies die vaak zo hoog opliepen dat ze het einde van wéér een liefdesrelatie en het begin van een gebroken hart inluidden. Tussen het gekissebis door zette ik me schrap voor wat er komen zou: een “tot hier en niet verder,” waarbij hij veel vasthoudender zou zijn dan ik. De angst om verlaten te worden was altijd al een goede bekende van me geweest, maar ik had gedacht dat hij zich nu wel even gedeisd zou houden.
Nog voordat het kerstontbijt op tafel stond, was ik in alle staten van paniek. Onbewust wachtte ik de volgende fase af: het moment dat ik zou bevriezen en er geen enkele emotie meer was die me zou bereiken. Om een einde te maken aan deze tergende onzekerheid riep ik:
‘Dus dit was het dan tussen ons?’
Hij keek me aan. Vol onbegrip over wat ik zei.
‘Dit was het dan? Hoezo? Nee, natuurlijk niet!’
Die kerstochtend mocht ik het voor het eerst sinds jaren meemaken dat een ruzie niet het einde hoeft te betekenen. Dat een ruzie niet meer is dan een hobbel op de weg. Een kleine oprisping die meestal over kleine dingen gaat. Dat elke hobbel ook weer gladgestreken kan worden als de wil daartoe er is. Vanaf die kerstochtend ging ik eindelijk leren wat het betekent om een volwassen relatie te hebben. Vanaf die kerstochtend overwon ik stukje bij beetje en langzaam maar zeker een diepgewortelde verlatingsangst die me tot dan toe al veel te vaak omver had geblazen. Die kerstochtend overwon echte liefde en die liefde koester ik tot op de dag van vandaag, elke dag van het jaar.’
De naam Marije is gefingeerd. De echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
