Deze Uber-chauffeur wist wel hoe het moet met Poetin
Ik zei maar niets. Want wat moest ik zeggen?
Van de week nam ik een Uber naar huis want het was al laat en ik was moe. Hij was er binnen drie minuten. Zo druk was het dus niet ondanks alle versoepelingen en weer bijna terug bij het oude normaal. ‘Nee’, zei de chauffeur. Het was inderdaad ‘wat slapjes’. Hij vroeg zich af of dat misschien met de oorlog had te maken. Want ik moest toch toegeven dat er ‘altijd iets is de laatste jaren’. Ik mompelde van ‘ja’ en keek weer naar de stille straten.
‘Ze snappen het gewoon niet, hoe ze met die Poetin om moeten gaan’, ging de chauffeur verder. Ik vroeg niet ‘hoezo’. Ik vroeg en zei helemaal niets. ‘Die man is een heel groot en heel onnozel kind. Die is niet goed in zijn hoofd. Maar Oekraïne is groot. Heel groot. Die hebben zoveel land, daar kunnen ze toch wel wat van missen?’ Als dit een vraag was ging ik ‘m niet beantwoorden maar dat maakte niets uit. ‘Ze moeten die man gewoon zijn zin geven, dan is die oorlog zo over. Ik zweer het je. Ze moeten hem gewoon een stuk van dat Oekraïne geven.’
Ik vroeg me af of ik moest zeggen dat het voor mannen die niet goed in hun hoofd zijn, mannen als deze man dus, nooit genoeg kan zijn. Dat ze altijd meer willen, ongeacht hoeveel ze al hebben. Ik besloot om niets te zeggen.
‘Nu schiet hij alles kapot,’ ging de chauffeur, die helemaal niet op een antwoord zat te wachten, verder. ‘En daar ligt hij niet wakker van. De man is niet goed in zijn hoofd, weet je? Het maakt hem niet uit, al die vrouwen en kinderen op de vlucht. Geloof me maar. Hij blijft schieten totdat hij zijn zin krijgt.’ Ik zei nog steeds niets. Ik keek naar de stille straten en ik dacht aan hoe de straten er nu bij zouden liggen in Oekraïne.
‘Vindt u niet, mevrouw?’, zei de jongen die blijkbaar wel op een antwoord zat te wachten. ‘Je hebt gelijk,’ zei ik, ‘die man blijft schieten totdat hij zijn zin krijgt. Die man zit helemaal nergens mee omdat die man geen geweten heeft. Er zit geen uitknopje op, op die man. Het is een rupsje-nooit-genoeg. Het maakt niet uit hoeveel hij krijgt of heeft. Hij wil altijd meer.’
Nu was het de beurt van de chauffeur om stil te blijven. Pas bij het uitstappen gaf hij antwoord. ‘Bedankt mevrouw’, zei hij. Ik had geen idee waarvoor hij bedankte maar ik nam aan voor een rit op een avond dat het weer eens ‘wat slapjes’ was.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
