Franska.nl

‘Deze kerst was voor hem de druppel’

Tot haar verbazing wil Luc, de zoon van Mariska, vlak na kerst met haar afspreken, alleen met haar en zonder zijn vader. Daar heeft hij een goede reden voor, vindt hij.

‘De dag na kerst belt mijn zoon al vroeg in de ochtend. Mijn man is al naar zijn werk en ik sta de vaatwasser uit te ruimen. Luc zegt dat hij me dringend moet spreken en dat het niet kan wachten. Of ik vanmiddag naar de stad kan komen. Dan heeft hij in zijn pauze even tijd. 

 

Verbaasd hang ik op en vraag me af wat er zo dringend kan zijn. Gisteren was hij nog met zijn vriendin en hun babydochtertje bij ons voor het kerstdiner. We hadden cadeautjes onder de boom en ik had echt mijn best gedaan om het voor iedereen fijn te maken, maar echt gezellig werd het niet. Er hing iets in de lucht waar ik mijn vinger maar niet op kon leggen. Een bepaalde spanning die ik maar al te goed herkende, want die is er al jaren.

 

Sinds Luc het zijn vader en mij als puber behoorlijk moeilijk heeft gemaakt is alles anders in ons kleine gezin. Zijn gedrag veranderde op de middelbare school. Van een stille jongen die op de lagere school behoorlijk gepest werd veranderde hij in iemand die geen tegenspraak meer duldde. Alsof hij op zijn veertiende besloot dat hij het anders ging doen. Hij kreeg verkeerde vrienden, ging blowen en werd zelfs van school gestuurd. Dat gedrag botste enorm met zijn vader en mij en het werd zelfs zo erg dat we professionele hulp in hebben moeten schakelen. In de gesprekken met de gezinscoach probeerde ik iedere keer weer om toch nog de connectie met Luc te maken, maar mijn man werd alleen maar kwader. Hij vond dat we Luc toch alle kansen hadden gegeven en dat hij er geen bal van terecht bracht. Toen onze zoon eindelijk na jaren ploeteren op het volwassenenonderwijs een diploma op zak had vond mijn man dat het mooi geweest was en dat hij voortaan voor zichzelf moest gaan zorgen. Ik kon niet anders dan hem gelijk geven, want erg veel had Luc er niet aan gedaan om iets van zijn toekomst te maken. 

 

Jarenlang werkte hij in de beveiliging en zagen we hem vanwege zijn nachtdiensten niet zo vaak. Uiteindelijk leerde hij Jessica kennen, een vrouw die vanaf het begin erg afstandelijk naar ons was. Na een jaar was ze zwanger en ik hoopte dat het ons wat dichter bij elkaar zou brengen, maar dat gebeurde niet. Een week na de bevalling mochten mijn man en ik kennis komen maken met onze kleindochter, maar haar even vasthouden was er niet bij. Ook de maanden daarna heb ik haar misschien een paar keer op schoot gehad, maar Jessica vond altijd wel een reden om het meisje van me over te nemen. Oppassen hoefden mijn man en ik ook niet, dat deden haar ouders wel, die woonden om de hoek en dat was wel zo makkelijk. Als ik Luc er weleens terloops naar vroeg zei hij altijd dat Jessica en hij dat nu eenmaal samen zo besloten hadden en daarmee was voor hem de kous af. Ik moest dat maar accepteren. 

 

Ik zit al in het drukke koffietentje ergens in een hoek op hem te wachten als ik Luc binnen zie komen. Hij heeft nauwelijks zijn koffie op als hij uit het niets zegt dat hij er lang over heeft nagedacht, maar dat hij zijn vader niet meer wil zien. Het afgelopen kerstdiner was voor hem de druppel. Hij had de hele avond op zijn vader gelet en voelde aan alles dat hij helemaal geen connectie met ‘die man’ had zoals Luc hem noemde. Hij wilde ook niet dat zijn vader in de toekomst dezelfde negatieve invloed op zijn dochtertje zou hebben zoals hij die al zijn hele leven gevoeld had. Want hij kon het in de ogen van pa nooit goed doen, altijd moest hij maar wat harder worden als hij als klein jongetje op het schoolplein weer eens gepest werd. In plaats van hem bescherming te bieden liet zijn vader hem altijd barsten. En hij wist ook zeker dat het zo was, hij had er heel veel gesprekken met Jessica over gehad en dat had hem erg geholpen om tot deze conclusie te komen. Hij had zijn leven nu op orde, voelde zich eindelijk gelukkig, maar met zijn vader in zijn nabijheid voelde hij zich nog steeds een mislukking en dat wil hij niet meer. 

 

Luc kijkt me recht aan als hij zegt dat hij wel contact met mij wil houden en dat ik wel welkom ben bij hem en zijn eigen gezin thuis, maar dat ik dan alleen moet komen. ‘En als ik voor papa kies?’, vraag ik hem met trillende stem. ‘Dan hoef je niets meer van mij te verwachten’, zegt hij. Hij knikt alleen maar als ik vraag of ik dan ook mijn kleindochter niet meer mag zien. ‘Ik kan niet anders, mam,’ zegt hij dan, ‘ik moet nu voor mezelf kiezen.’ Dan kijkt hij op zijn horloge en zegt dat zijn pauze om is en dat hij weer aan het werk moet. Ik blijf verbijsterd achter. 

 

Als ik eenmaal door de parkeergarage loop laat ik mijn tranen eindelijk gaan en in een waas probeer ik de auto te vinden. Hoe ik thuis ben gekomen weet ik niet meer, maar als ik de sleutel in het slot van de voordeur steek voelt het alsof mijn leven voor altijd zal veranderen. Want kies ik voor mijn zoon dan raak ik mijn man kwijt, maar kies ik voor mijn echtgenoot dan zal ik niet alleen mijn zoon verliezen maar ook mijn kleinkind. Dat is een keuze die een moeder niet kan maken.’