Franska.nl

 

 

‘Na het overlijden van mijn moeder kampte ik met angstaanvallen. Toen ik na lang zoeken eindelijk de hulp vond die ik nodig had kwam ik er in therapie achter dat ik een volwassen KOPP-kind ben: een kind van een ouder met psychische problemen. Al in de tweede sessie trok de therapeut de conclusie dat ik een zwaar, onverwerkt jeugdtrauma heb. 

 

Mijn vader was een sadist die zijn kinderen stelselmatig pestte. Voor mij is een gebeurtenis uit mijn jeugd het absolute dieptepunt geweest en het is net alsof het gisteren gebeurde. Inmiddels ben ik bijna 61 jaar maar ik zal een jaar of vier geweest zijn toen het plaatsvond. Bij mijn broer, die een paar jaar ouder is, staat het ook nog steeds op zijn netvlies gebrand.

 

Als oorlogskind had en heeft mijn vader een obsessie voor oorlogsvoering en oorlogsfilms. Een van zijn boeken over de oorlog heeft een kaft met daarop een erg realistische tekening van een dode moeder die onder een balk van een gebombardeerd huis ligt. Naast haar zit haar heel jonge zoontje te huilen. Mijn vaders sadistische verlangen om deze situatie mee te maken was zo groot dat hij mijn moeder zo gek kreeg om op de vloer te gaan liggen en te doen alsof ze dood was. Mijn broer en ik moesten ernaast gaan zitten en toekijken terwijl hij ons die verschrikkelijk enge tekening op de boekenkaft liet zien. Mijn broer en ik schrokken ons rot want onze moeder lag er zo stil en roerloos bij dat we dachten dat ze echt dood was. In paniek begonnen we te huilen, maar in plaats van ons te troosten werd onze vader dan heel erg kwaad. 

 

Het is dus niet zo gek dat mijn broer en ik daarna jarenlang slapeloze nachten hadden en hier mentaal niet zonder kleerscheuren van af zijn gekomen. Sindsdien ben ik altijd heel erg bang geweest om mijn moeder te verliezen. Dat maakte dat ik me altijd maar aanpaste en mijn gevoel wegstopte. En dat ik van mezelf altijd extreem mijn best moest doen en geen fouten mocht maken, want dan zou ze wel blijven leven. Daarom kon ik ook niet tegen kritiek, had ik moeite met boze mensen en was ik altijd op mijn hoede. Totdat ik op zestigjarige leeftijd kort na het overlijden van mijn hoogbejaarde moeder brak. 

 

Ik kon niet meer, kreeg om onverklaarbare redenen problemen met mijn kortetermijngeheugen en had paniekaanvallen. Hoewel ik heb geprobeerd om mijn ouders te vergeven voor de opvoeding vol onrust die ze mijn broer en mij gaven, is me dat blijkbaar toch niet gelukt. Want het zit me na al die jaren nog steeds heel erg dwars dat ze allebei willens en wetens twee jonge onschuldige kinderen voor het leven hebben getekend. Mijn vader is inmiddels negentig jaar en nog steeds kerngezond. Hij vindt dat hij niets verkeerd heeft gedaan en vindt dat hij zeker geen psychische aandoening heeft, terwijl het erop lijkt dat hij ook een trauma met zich meedraagt. 

 

Ik deel dit verhaal omdat ik zesenvijftig jaar lang niet goed wist wat me nu zo kwelde. Wat me nu eigenlijk zoveel van mijn levensplezier had ontnomen terwijl ik wel bewuste herinneringen aan deze traumatische gebeurtenis met me meedroeg. De therapie die ik nu volg helpt me om dingen op een rijtje te zetten zodat ik weer verder kan leven, zonder angst. Ik het er vertrouwen in dat de diagnose dat ik een KOPP-kind ben mij verder zal helpen. Het is voor mijn broer en mij een hele opluchting, een soort van erkenning, dat het dus niet aan ons lag maar aan onze ouders en dan met name aan onze vader. Ik hoop dat mensen zich hierin kunnen herkennen en hulp zullen zoeken, want dat kan ik van harte aanbevelen.’

 

 De naam van José is gefingeerd, haar echte naam is bij de redactie bekend. Wil jij ook je levensverhaal delen met de lezeressen van Franska.nl? Mail het dan aan info@franska.nl, dan nemen we contact met je op.