Deze ene vraag durft Elise haar man maar niet te stellen
Elise en haar man zijn in relatietherapie. Ook daar komt ze er niet toe deze ene vraag te stellen.
‘We kregen kort na elkaar drie kinderen en hebben allebei een baan. Met een leven dat zo gevuld is met verplichtingen is het soms moeilijk om nog tijd voor elkaar vrij te maken. Er kwam een dag dat we daarvoor blijkbaar de rekening kregen gepresenteerd. Met name mijn man was even de draad kwijt. Hij zei dat hij het saai vond zoals ‘wij’ geworden zijn. Ik dacht dat het wel overwaaide. Dat deed het duidelijk niet.’
‘Ik denk dat onze rolverdeling wel wat traditioneel is inderdaad. Hij werkt meer dan fulltime en ik ben teruggegaan naar drie dagen. In het begin probeerde hij zo vroeg mogelijk thuis te zijn uit zijn werk. Voor de kinderen en om mij bij te staan tijdens de ‘avondspits’. Op een gegeven moment ging het opvallen dat hij juist steeds vaker ná de ‘avondspits’ thuiskwam. En niet lang daarna werd het om de haverklap laat op zijn werk en was het tegen bedtijd als hij thuiskwam. Of als ik al sliep.’
‘Het is erin geslopen. Om er niets van te zeggen en steeds vaker mijn leven met de kinderen te leiden en te doen alsof het normaal is dat hij nog maar minimaal aan dat leven deelneemt. Logisch achteraf, dat de dag kwam waarop hij zei dat hij het niet meer wist. Dat hij ruimte nodig had en een studio vlakbij zijn werk, in de stad, had gehuurd om af en toe op zichzelf te zijn. We waren inmiddels in relatietherapie toen hij met dat voorstel kwam. De therapeut vroeg wat ik daarvan vond. Ik protesteerde niet, ik moedigde het niet aan. Maar wat ik er écht van vond? Ik vertrouwde het niet, vertrouwde hem niet.’
‘Ik vraag me af hoe dat eruitziet, dat op zichzelf zijn. Soms staat hij plotseling voor onze neus als we met het eten bezig zijn. Alsof we hem allemaal om zijn nek moeten vliegen dat hij zomaar besloten heeft om aan te schuiven bij zijn gezin. Blijkbaar is het op die avonden net niet leuk genoeg met al die ruimte en tijd voor zichzelf? Gisteren wel, vandaag niet, morgen weer wel?’
‘Die ene vraag houdt me wel degelijk uit mijn slaap. Maar ik stel hem niet. Want stel je voor dat hij bevestigt wat ik vermoed? Stel je voor dat er inderdaad een ander in het spel is? Moet ik daar dan conclusies aan verbinden en hem de deur wijzen? Is dat dan het definitieve einde van ons huwelijk en is mijn leven dan een leven met de kinderen en zonder hem? Het antwoord op die ene vraag kan maken dat niets meer ooit wordt zoals het was. Ik ben bang dat ik dat niet zo goed aankan.’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’
Elises naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Door: Redactie Franska.nl
