Franska.nl

‘Deze buren maakten ons het leven zuur’ 

‘Op een dag kwam mijn man met een katapult thuis.’

 

‘We kennen allemaal het spreekwoord ‘beter een goede buur dan een verre vriend’, maar soms kunnen buren je het leven ook totaal zuur maken. Toen we hier kwamen wonen nodigden we onze nieuwe straatgenoten allemaal uit om een borrel te komen drinken ter kennismaking. Iedereen kwam, behalve een van onze directe buren. Ze hadden niets laten horen op onze uitnodiging en als we ze buiten tegenkwamen deden ze ook het liefst alsof ze ons niet zagen. ‘Moeilijke mensen die met iedereen overhoop liggen en die andere mensen het licht in de ogen niet gunnen’, volgens een andere buurvrouw. We moesten het ons maar niet persoonlijk aantrekken.

 

Toen we er ongeveer een jaar woonden besloten we onze tuin op de schop te nemen. We huurden er een tuinarchitect voor in omdat we er ons eigen paradijsje van wilden maken. Dat is wat ons betreft helemaal gelukt want we zijn super blij met het resultaat. Wat ons alleen rauw op ons dak viel is dat onze buren – degenen met wie we geen contact hebben – heel snel daarna een schijnwerper in hun tuin lieten plaatsen die aanfloept als een sensor beweging registreert. Ze zouden – heel apart – opeens panisch voor inbrekers zijn en dat was de reden.

 

Het gevolg was dat wij om de haverklap werden verblind door hun schijnwerper als wij ’s zomers lekker bij kaarslicht buiten zaten. Volgens ons was die sensor zo afgesteld dat hij nog op een mug reageerde. 

 

Eerst belde ik aan om erover te praten hoe we dit zonder ruzie op konden lossen, daarna is mijn man nog twee keer gaan aanbellen. Er viel niet over te praten. Ze hielden zich van de domme en beweerden dat ze geen idee hadden waar dit over ging. Bij mijn man was de ergernis zo hoog opgelopen dat hij op een dag met een katapult thuiskwam om een einde aan deze toestand te maken. Ik moest er wel om lachen. De eerste de beste keer dat we weer in het licht werden gezet schoot mijn man de schijnwerper aan gort. De dag erna werd er aangebeld. Of wij hier meer van wisten, wilde de buurman weten. ‘Wij weten nergens van,’ zei mijn man. ‘Wat wij wel weten is dat wij nog wel eens heel onplezierige buren kunnen worden als we daartoe gedwongen worden.’

 

Sindsdien hebben we nooit meer last gehad. Geen nieuwe schijnwerper, geen andere pesterijen en zelfs af en toe een voorzichtig knikje als we elkaar tegenkomen. We zijn ons er echter van bewust dat dit ook heel anders had kunnen uitpakken.’

 

 

Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.