De wraak der liefde
De wraak der liefde. Wat is dat eigenlijk, vroeg ik me ineens af. Hoe kan liefde nou wraak nemen? Ik ben me daar dus al lezend eens flink in gaan verdiepen, en er met heel veel mensen over in gesprek gegaan.
Maar ik ben er nog steeds niet helemaal uit. Eén iemand probeerde mij zelfs over te halen om liefde voor iemand die je pijn doet te zien als wraak. Dat moest je, volgens haar, dan niet meer zien als het liefhebben van de verkeerde man of vrouw, nee, dat moest je dan zien als wraak nemen op iemand die zich tegen jou keert. Het feit dat iemand zich van jou afkeert leek haar te duiden op het van jou áf willen. Maar als je dan toch van zo iemand blijft houden, neem je dus eigenlijk wraak.
Hmm, ik weet het niet hoor. Als een vriendin van mij wordt mishandeld door haar partner, dan zou ik als wraak toch eerder aanraden om weg te gaan, dan om van zo iemand te blijven houden. Ik kan de wraak der liefde hier dan toch niet helemaal plaatsen.
Maar Piet Paaltjens heeft mij wel kunnen duiden hoe snel de liefde ook kan omslaan in wraak. In zijn gedicht ‘Liefdewraak’ bedicht hij iemand die in de sneeuw onder een raam zijn minnedichten herhaalt en herhaalt en herhaalt. In het Duits en in het Frans, maar niet in het Nederlands, want die taal vindt zijn min te min. Als er echter na tien keer toezingen nog steeds geen reactie komt, gooit hij met een sneeuwbal haar raam in. Zo snel slaat de liefde dus toch weer om in wraak!
En we kennen allemaal wel iemand die plotseling huis en haard verliet om zich bij iemand anders nóg geliefder te gaan voelen dan hij (of zij) thuis al deed. Toch? En dat zie je dan toch ook vaak weer verkeerd aflopen, of zich nog eens herhalen. Als die eerste stap eenmaal een keer is gezet, lijkt het de tweede keer ook wel makkelijker te gaan.
Of iemand die ooit een partner bedroog, wordt daarna dan zelf het slachtoffer van overspel. Ook beroerd!
Zou dát dan de wraak der liefde zijn? Iemand die thuis aanbeden wordt maar toch verliefd wordt op een ander en dan onmiddellijk vertrekt, zonder nog even na te denken, en uiteindelijk dan toch helaas eindigt op een eenzaam zolderkamertje. We kennen allemaal wel zo iemand die dacht van het ene kasteeltje in het andere te kunnen overstappen, maar helaas bleek de nieuwe partner dan totaal geen behoefte te hebben aan samenwonen (of überhaupt aan een relatie). Bummer! Die ander kwam namelijk ook al uit een liefdesgeschiedenis die niet geheel naar wens verliep, en negentig procent van de tijd wordt daarna alsnog vaak in eenzaamheid doorgebracht. Terwijl het er toch zo veelbelovend uitzag!
En waar de bedrogen partner dan eerst nog uiteengereten werd door smart, bevindt die zich op een dag dan ineens in een fijn huis, in beduidend rustiger vaarwater, en wordt omgeven door de liefde van kinderen en/of vrienden. Maar degene die vertrok voelt zich dan allang niet meer zo fijn. Die loopt wat achter en voelt zich pas dán verwikkeld in een oorlog met de ex, ziet de kinderen nauwelijks nog, en die nieuwe liefde eigenlijk ook niet zo vaak meer. Die nieuwe liefde heeft namelijk helemaal geen zin in al dat gedoe met die ex en die kinderen. Pfff.
En dat een in de steek gelaten partner dát dan ziet als wraak der liefde, daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Maar misschien moeten we dus ook wat minder vaak op zóek gaan naar de liefde, begrijp ik uit de literatuur. Liefde is overal, zeggen ze. Je moet het alleen willen zien.
O? … En waar komt het gezegde ‘liefde maakt blind’ dan weer vandaan?
Hè, jakkes. Dat is dus de wraak van denken. Want nu ga ik dáár weer over lopen dubben.
Door: Tineke
Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.
