Franska.nl

De wereld staat stil

Jeetje, meneer Van Nieuwkerk. Mag ik meneer zeggen? Ik ben als oprechte fan even helemaal in de war.

 

Er zijn namelijk heel veel dingen die vroeger heel gewoon waren en die nu zwaar veroordeeld worden. Neem slavernij, zwarte Pieten, discriminatie, vrouwenonderdrukking, kindermishandeling, roken, drinken, drugsgebruik, vliegen, stoken, vlees eten… nou ja, noem het maar op; u heeft het allemaal wel een keer behandeld in De Wereld Draait Door.

 

Als de wereld verandert, worden mensen tegenwoordig met terugwerkende kracht nog even lekker te grazen genomen. En ik vind dat niet altijd eerlijk. Eerst is er een onafhankelijke journalist die er iets van vindt, dan komt er een onafhankelijke commissie die er iets van gaat vinden en soms volgt er ook nog een onafhankelijke rechter die er iets van moet vinden. Maar ondertussen is degene over wie geschreven is allang veroordeeld.

 

Al moet ik bekennen dat ik niet kan wachten tot de internethaters straks aan de beurt zijn.

 

Er komt vast een dag dat al die mensen die zichzelf nu geweldig wanen door anderen te bezeren ook aan de beurt zullen zijn. En het lijkt me een feest om op de achtergrond dan mee te genieten.

 

Maar dat u, meneer Van Nieuwkerk, op de achtergrond ook gedrag vertoonde dat eigenlijk ongepast was: ik had het niet kunnen bedenken. Ik heb er namelijk vaak genoeg van gedroomd om bij u aan tafel te mogen zitten. Om te mogen vertellen over bijvoorbeeld een nieuw boek. Want als je bij u aan tafel hebt gezeten, kan succes niet meer uitblijven.

 

Kijk maar naar Nico Dijkshoorn. Ik verslind nu zijn columns in de Libelle, en die is toch echt bij u aan tafel begonnen. Dat wilde ik ook!

 

Maar ik had pech. Net als bij Linda. Daar kwam ik ook nergens langs. Er moeten nu eenmaal keuzes gemaakt worden en ik heb met heel veel plezier gekeken hoe dat eigenlijk werkt door Linda’s nieuwe serie Five Live te volgen. Daardoor begreep ineens ik hoe het allemaal werkt en zag ik ook wat succesvolle mensen allemaal over zich heen krijgen. Pffffff. En dat is vast bij u ook gebeurd.

 

De druk, dat móeten. Elke week weer. De kwaliteit die elke week behaald moet worden vergt blinde inzet en grote offers. Offers van u, van uw gezin, van het team en van alles en iedereen die erbij betrokken is.

 

Maar dat het zoveel offers zou vragen? Dat er mensen met een posttraumatische stressstoornis zouden eindigen, dát had ik niet gedacht. En u ook niet, toch?

 

Had u ooit bedacht dat de tijden zo zouden gaan veranderen, dat gedrag dat vijftien jaar lang door iedereen werd geaccepteerd – omdat er nu eenmaal veel geld mee verdiend werd – zó genadeloos zou worden afgestraft? Ik niet hoor.

 

Als je met “sterren” werkt dan snap je de werkdruk van die mensen. Met creatievelingen weet je dat je ze ruimte moet geven om te kunnen presteren. Als je ze beperkt stopt het proces waar iedereen zoveel geld aan verdient. Zij hebben ruimte nodig en alles moet wijken voor hún werk, hún proces, hún dagindeling en hún naam en faam. En dat was heel lang heel gewoon, maar toch snap ik iets niet.

 

Want als u nou zó succesvol was dat er zoveel mensen een inkomen uit haalden, waarom is er dan niemand geweest die dacht: het gaat niet goed met Matthijs?! Ik moet iets gaan doen om te voorkomen dat straks alles in elkaar flikkert. Gewoon zeggen: ‘Ho, ho, meneer Van Nieuwkerk. Er zijn grenzen!’ Zeker als het achter de schermen ‘algemeen bekend’ was!

 

Waarom is er dan niemand geweest die heeft geopperd om met een mannetje of dertig (van de zeventig!!) te zeggen: even tot hier! En dan had ik in het programma van uw collega’s nu niet dubbel hoeven liggen om het chanson dat ze over u maakten om u te kakken te zetten. Dan hadden niet weer anderen nu een boterham verdiend aan úw leed.

 

Net als ik nu met mijn stukje. Dat realiseer ik me hoor. En dat moet voor u heel erg eenzaam voelen.

 

Maar ik weet wel hoe het werkt. Ik zat als kind ook bij zo iemand aan tafel. Dus een beetje ervaring had ik al toen ik nog dacht bij u aan tafel te willen zitten.

 

Mijn vader was namelijk ook zo. Als hij een ruimte betrad, keek je ook even hoe hij liep om te kunnen inschatten wat voor dag het werd. Maar je zat er altijd naast. En dan ging hij plotseling uit zijn dak om niks en dan had je echt geen weerwoord. Het was namelijk nogal onlogisch, dus je kon zo snel ook niks verzinnen. Je schrok je kapot en was gewoon bang.

 

En de buren wisten het, mijn opa’s en oma’s en ooms en tantes wisten het, iedereen wist het. Het was algemeen bekend dat mijn vader een tiran was, maar niemand deed iets. De wereld draaide gewoon door.

 

En ik hoop dus dat u nog geholpen kan (en gaat) worden, meneer V
an Nieuwkerk. Want anders wil straks niemand u meer zien.

 

En bij u zou ik dat (nu nog) heel erg zonde vinden, omdat u ook iets toevoegt aan de wereld.

 

Wilt u dus alstublieft niet doordraaien?