‘Mijn vriendinnen waren ooit jaloers op een man die alles van baby’s wist’
Maar vijfentwintig jaar later ziet Leonie ook een heel andere kant.
‘Ik kon er totaal geen bezwaar in zien, in het leeftijdsverschil tussen ons. Twintig jaar. Wat was dat nou? En dat hij al twee kinderen had, dat kwam me maar al te goed van pas toen wij samen onze zoon kregen. Al die babydingen waar ik geen kaas van gegeten had en hij wel. Mijn vriendinnen waren jaloers op een man die alles van luiers en papflesjes wist en ik was maar wat trots op hem. Mijn grote steun en toeverlaat die altijd raad wist en bij wie ik me altijd veilig voelde.
Onze zoon is inmiddels over de twintig en het huis uit. Mijn man is vijfenzeventig. Vergeleken met hoe het ooit was is het leeftijdsverschil tussen ons bijna niet meer te overbruggen. Hij kan me niet meer bijbenen en blijft het liefste thuis, terwijl hij vroeger heel ondernemend was en altijd in voor iets nieuws. Als we een reis maakten regelde hij alles en liep ik blind achter hem aan. Tegenwoordig is een tochtje met de auto gewoon in Nederland al genoeg om hem in de stress te krijgen. Hij moet en zal zelf achter het stuur omdat dat nu eenmaal altijd zo was, terwijl hij de routine totaal kwijt is, hij het verkeer niet meer overziet en vaak een gevaar op de weg is.
Nog erger is dat hij erg vergeetachtig is geworden. Om de haverklap is hij van alles kwijt – sleutels, bril, een boek dat hij aan het lezen was – en kan hij zich dingen niet meer herinneren. Soms vraagt hij wel drie keer wat we vanavond eten. Als ik zeg dat hij dat al twee keer eerder heeft gevraagd wordt hij boos. Als we ergens hebben afgesproken of mensen bij ons verwachten, moet ik hem er voortdurend aan herinneren. Net zoals hij voortdurend in herhaling treedt – sommige verhalen krijg ik wel tien keer te horen.
Ik heb al meer dan eens voorgesteld om eens langs de huisarts te gaan voor wat testen, maar daar wil hij niets van weten. Ook dan wordt hij boos. Zou het voor mij verschil maken om een bevestiging te krijgen van wat ik eigenlijk al weet, vraag ik me weleens af. Dat zijn geheugen het aan het begeven is en dat hij nooit meer de man zal worden van toen. Misschien is het zelfs beter als ik niet weet wat me te wachten staat. Want hoe erg dat ook is, ik zal hem heus niet in de steek laten. Ik hoef alleen maar even terug te denken aan hoe hij was toen onze zoon net geboren was en ik kan er weer even tegen.’
Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’
Leonies naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
Door: Redactie Franska.nl
