De vondelingenkamer is eigenlijk goed nieuws
Maar bij de ‘Lieve-mamma-brief’ gaat het mis.
Het nieuws kwam een aantal keren voorbij vorige week en hoewel het eigenlijk onder de noemer ‘goed nieuws’ wordt geschaard, vond ik het van een onvoorstelbare droefenis. Het ging over de vondelingenkamers, waarvan er deze week weer een aantal bij zijn gekomen. Meer dan tien zijn er inmiddels en dat zouden er best nog wel wat meer mogen zijn. Want in elke uithoek van Nederland worden soms baby’tjes geboren waar de moeder zich geen raad mee weet – letterlijk. Moeders die zelf slachtoffer zijn van incest, eerwraak of geweld; moeders die in armoede leven, geen dak boven hun hoofd hebben en geen brood op de plank; moeders die door justitie gezocht worden; moeders die zich om religieuze redenen schamen voor hun zwangerschap.
In gedachten zie ik de pas bevallen moeder met het bundeltje mensje in haar armen de vondelingenkamer binnentreden. Op de deur staat te lezen dat alleen de wieg onder cameratoezicht staat en dat stelt gerust. Net als de wieg trouwens, met de keurig gestreken lakentjes tegen de muur van geruststellend zachtgeel met twee grote geschilderde tulpen erop – een felgele en een rode. Naast het bedje hangt een intercom: ‘Druk op de knop voor hulp’, staat er. Maar ook: ‘Als je anoniem wilt blijven, leg dan je kindje in de wieg en neem de envelop mee.’
Het was door de inhoud van die envelop dat ik brak. Wat erin zit heet namelijk de ‘Lieve mama-brief’: ‘Lieve mamma, Wij gaan ervoor zorgen dat je kindje goed terechtkomt.’ Waarna er wordt uitgelegd dat je baby eerst naar een tijdelijk pleeggezin wordt gebracht en vervolgens na drie maanden naar een nieuw (adoptie)gezin. Ook valt er te lezen dat je altijd contact kan opnemen met stichting Beschermde Wieg als je later spijt krijgt, op je beslissing terug wilt komen of op een dag bedenkt dat je toch een rol wilt gaan spelen in het leven van dit kleine wezentje. Hopelijk lukt het je om nog wel een persoonlijk bericht voor je kindje achter te laten, want dat zal later van onschatbare waarde voor hem of haar zijn. En vergeet tot slot niet om de ene helft van de unieke puzzelstukjes mee te nemen, want dat is je bewijs dat je kindje en jij bij elkaar horen.
In gedachten zie ik de pas bevallen moeder de vondelingenkamer verlaten. Zonder het bundeltje mensje nu, want dat ligt in het wiegje. Weggestopt onder de keurig gestreken lakentjes zit er voor het baby’tje niets anders op dan te wachten op wat er komen gaat. Dat hulp onderweg is, dat staat vast en hoewel dat eigenlijk goed nieuws is, vind ik het toch van een onvoorstelbare droefenis.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
