De vicieuze (klimaat)cirkel
Ik lees de krant. ‘Wie de alarmerende opsomming van het klimaatrapport ziet, kan er knap moedeloos van worden’, lees ik.
‘De afgelopen jaren is de uitstoot van CO2 alleen maar toegenomen, maar het rapport is voor sommigen gelukkig een extra stimulans om zelf meer actie te ondernemen.’
Oké… ik wil ook wel meedoen. Maar hoe? En hoeveel zoden zet dat aan de dijk? En dan volgt het gebruikelijke riedeltje van de zonnepanelen, minder vlees, vakantie in eigen land, de auto laten staan, duurzame keuzes maken bij reizen, eten, kleding en apparaten, enzovoort. Plus natuurlijk weer het onderscheid tussen bedrijven en burgers. Veertig procent van de uitstoot komt van de industrie, en de rest komt van burgers.
Maar jongens… als ik die spullen niet koop, hoeft de industrie ze niet te maken. Toch? Dus uiteindelijk ligt het altijd bij onszelf als burgers. Burgers bouwen fabrieken die spullen maken voor diezelfde burgers. Dus wat we eigenlijk zouden moeten afschaffen is de burger zelf. Maar ja, dat gaat niet.
Of toch? Doet de natuur dat al voor ons, met de klimaatveranderingen die worden veroorzaakt door diezelfde burger? Het enige irritante schakeltje dat ertussenuit gehaald zou kunnen worden, is (volgens mij) de reclamewereld. Als de commercie zou stoppen met ons wijsmaken dat we niet zonder bepaalde producten kunnen, dan zou er een heleboel minder geproduceerd hoeven worden.
Maar ja… met produceren verdienen we geld. En dat geld hebben we toch echt nodig om dingen te kunnen kopen als voedsel, kleding en onderdak. Dus dat vicieuze cirkeltje blijft maar doordraaien.
Met rustig polderen halen we het dus niet meer, zo lees ik verderop in mijn digitale krantje. En ik word daar nu echt wel onrustig van. Hoe moet dat nou met mijn kinderen en kleinkinderen, vraag ik me bezorgd af.
Nou, daarvoor zijn leiders nodig die dat snappen, zo lees ik. Aha!
Alleen… die hebben we nog niet!
‘De overheid moet goede omstandigheden creëren, en er niet vanuit gaan dat alle consumenten uit zichzelf hun gedrag gaan veranderen’, krijg ik uitgelegd. ‘Als de overheid zou zeggen: jullie zijn volwassen, we gaan jullie niet meer verplichten om belasting te betalen want jullie zien zelf ook wel dat dat nodig is: dan betaalt binnen een paar weken bijna niemand nog belasting’, zegt ene meneer Davidson.
En zo is het natuurlijk ook.
‘Maar bijna iedereen staat intussen wel achter de sociale zekerheid die met die belasting wordt betaald’, gaat hij verder. En oowwww, wat heeft deze meneer een punt.
‘Ik begrijp het als mensen zich nietig voelen bij zo’n groot probleem,’ gaat hij verder, ‘maar al die nietige mensen samen hebben de klimaatcrisis veroorzaakt, dus kunnen ze hem ook samen oplossen. Je hebt alleen voorlopers nodig die de rest op sleeptouw nemen.’
En ik ben er meteen helemaal klaar voor om mee te werken. Hoppa, aanpakken die handel!
Maar dan lees ik weer over een KLM-toestel dat oranje is geverfd om de laatste Olympiërs weer thuis te brengen.
Huh? Waarom?, denk ik dan. Waarom al die verf (voor één vlucht!)? Terwijl ze ook al gehuldigd werden door de koning en de koningin, hè! Het Nederlandse regeringstoestel was op dat moment ook al onderweg naar Athene om Máxima en Willem-Alexander op te halen, die na het feestje met TeamNL meteen weer zouden terugvliegen naar Griekenland. Zucht…
En de volgende dag lees ik ook nog: ‘Koninklijke Luchtmacht maakt een ‘flypast’ met straaljagers voor start Formule 1. Vlak voordat Max en Lewis van start gaan op het circuit van Zandvoort zullen jachtvliegtuigen van de Koninklijke Luchtmacht een eerbetoon brengen boven het circuit van Zandvoort.’
Ja… ehhh… nou… doeiiii… denk ik dan. Ik pak mijn plastic handschoentjes en ga toch maar weer mijn haar verven.
Ja, zo werkt dat dus, dames en heren van de regering!
De regering die gekozen wordt door burgers.
Door burgers die wonen, leven, kopen, gebruiken, en sturing nodig hebben om het samen te kunnen doen.
O, gut, jongens. Gaan we er ooit nog samen uitkomen?
(Bronnen: NOS Nieuws en NH Nieuws)
Door: Tineke
Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.
