De vakanties van vroeger, toen alles nog anders was
Moest eraan denken toen ik hoorde dat je, als je nu naar Venetië wilt, tien euro per dag entree moet betalen.
Ik had het er met de buurvrouw over. ‘Tien euro is niet veel,’ zei ik, ‘benieuwd hoeveel mensen daarvoor wegblijven.’ Hoewel… als ze dat hadden gedaan toen mijn zus en ik op interrail waren, hadden we Venetië op onze buik kunnen schrijven. We hadden met z’n tweeën vijftien gulden per dag om van te eten, vervoer en camping van te betalen. ‘En te roken’, zei zus toen ik even ging fact-checken. ‘Shag. Geen rare middelen, zeg dat er even bij.’ Nogal wat jaar geleden, nu is alles anders. Volgens mij zeggen ouders nu gewoon: ‘Venetië is zo mooi, dat mag je echt niet missen, die paar extra tientjes krijg je van ons.’ Mijn ouders zouden gezegd hebben: ‘Dan ga je maar een keer als je wel geld hebt.’
Toen we op het station aankwamen en zomaar hatsekidee midden in Venetië stonden hadden we geen idee hoe we op het San Marco-plein moesten komen, bootjes waren te duur, maar van San Marco vertrok de boot naar Lido, waar een camping was, dus lopen geblazen. Loeiheet, tuurlijk midden op de dag, liepen we daar te puffen met twaalf kilo op ons rug, op zoek naar het beroemde plein. Geen kaart, geen telefoon, niks. Tijdje geleden, dat zei ik toch al hè? Her en der zag je op een huis (vrijwel onleesbaar) ‘San Marco’ met een pijltje geschilderd, als je geluk had. ‘Sterkte meisjes’, hoorden we een meneer zeggen.
Dat we zoveel kilo op onze rug hadden kwam niet omdat we niet konden kiezen wat we aan zouden trekken. We hadden gewoon een ouderwets zware tent van dik doek, met binnentent. Niks lichtgewicht. Ook niks lichtgewicht tentstokken of haringen. Om de kilo’s een beetje binnen de perken te houden hadden we maar één pannetje bij ons, dus daar ging alles in, van theewater tot chili con carne. En dat natuurlijk op zo’n mini campinggas-pitje. Zittend op de grond (geen stoelen, laat staan een tafeltje), zelf koken, want uit eten gaan was er niet bij.
Tsja, vroeger was alles anders
Omdat we geen zware hamer bij ons hadden om de haringen in de grond te slaan, moesten we altijd eerst op zoek naar een grote steen. Vooral op van die gezellige grasveldjes was dat nog best een uitdaging. In Joegoslavië of Griekenland lagen ze natuurlijk voor het oprapen. Om ons heen altijd gezinnen die lekker zaten te kijken hoe ‘die meisjes’ dat voor elkaar dachten te krijgen. We hadden trouwens afgesproken dat wij de enigen op de camping zouden zijn die de tent geruisloos en zonder ruzie op zouden bouwen, we wilden niet voor paal staan. Uiteraard hadden we geen bedjes bij ons, want te zwaar, dus legden we onze slaapzakken gewoon op de grond en maakten we van onze kleren een kussen. Een paar bulten of stenen, daar kronkelde je je ’s nachts maar omheen. En man, man wat liepen we te watertanden toen we in Venetië van die stukken pizza te koop zagen. Helaas, dat zat er budgetwise niet in hè.
Dat waren nog eens vakanties. Het verhaal van de tweeënveertig uur durende treinreis zonder zitplaats komt binnenkort in dit feuilleton. Maak er een mooie week van en… als je tijd over hebt… ik ben benieuwd naar jouw vakantieverhalen van vroeger.
Ik denk dat ik vanavond weer eens op de grond ga zitten koken. En eten. In het kader van vakantievoorpret.
Liefs van Franska
Door: Franska
