De traan van Máxima
Vandaag is het achttien jaar geleden dat Willem-Alexander en Máxima elkaar het jawoord gaven in de Nieuwe Kerk in Amsterdam. Weet je nog?
Het is een prachtige zonnige dag, die tweede februari 2002. In een bomvolle kerk zitten ze daar. Máxima, in een droom van een Valentinojurk van ivoorkleurige mikadozijde, met een vijf meter lange sleep. En haar knappe prins trots ernaast in zijn groot tenue van de Koninklijke Marine.
Dolverliefd en vol verwachting. Ze luisteren aandachtig naar de preken van dominee Carel ter Linden en priester Braun die er samen een Nederlands-Argentijns onderonsje van maken. Heel fijn voor Máxima die het op de mooiste dag van haar leven zonder haar ouders moet doen. Papa Zorreguieta is deze dag persona non grata omdat hij zich in het verleden voor een fout regime heeft ingezet.
Om haar vader er toch een beetje bij te laten zijn speelt Carel Kraayenhof op zijn bandoneon de tango ‘Adios Nonino’ wat zoiets betekent als ‘vaarwel vadertje’. En op het moment dat de eerste klanken te horen zijn, gebeurt er iets magisch. Ik zit meteen op het puntje van mijn stoel.
Bij de eerste noot van Adios Nonino zie ik Máxima emotioneel worden. Ze recht haar schouders en pakt de hand van haar man Dan wrijft ze zachtjes over zijn vingers en haar ogen worden dikker.
Alsof het afgesproken is, De regie van de NOS zit er meteen bovenop. De violen zwellen aan en op het hoogtepunt van de muziek biggelt er een eenzame traan over Máxima’s wang.
De camera die tussen de orkestleden is geplaatst zoomt in op haar gezicht en heel Holland huilt met de nieuwbakken prinses mee. Ik zit thuis ademloos naar haar te kijken met een doos tissues op schoot en houd het ook niet droog.
En nu,achttien jaar later, kan ik nog steeds niet naar deze muziek luisteren zonder dat er een eenzame traan over mijn wang biggelt. Het was zo prachtig en zo echt.
Vooruit, we kijken samen nog een keertje. De doos met tissues staat al klaar.
Bron: deoranjes.nl