‘De spijt over hoe ik mijn moeder ooit behandelde wil maar niet slijten’
‘Telkens als ik die blik in haar ogen weer voor me zie, doet het zeer.’
‘Hoewel mijn moeder best slim was, kreeg ze nooit de kans om te studeren. Ze was negentien toen ik werd geboren. Een ongelukje was ik zeer zeker niet want ze wilde maar al te graag een baby, zei ze altijd. Mijn vader bleef bij ons totdat ik zo’n beetje een half jaar was en verdween toen uit ons leven. Hij hield meer van de fles dan van het leven en zou zich – letterlijk – dooddrinken toen ik een jaar of acht was. Vanaf het moment dat hij de deur achter zich dichtrok was mijn moeder op zichzelf aangewezen en moest ze zelf voor brood op de plank zorgen. Ze ging schoonmaken – het enige dat ze kon behalve achter de kassa zitten wat ze niet wilde. Ze werkte zich kapot om ervoor te zorgen dat het mij aan niets ontbrak. Had een paar adresjes in het dorp, maakte de plaatselijke herberg schoon en ook de middelbare school in een dorp verderop.
Ik was altijd dol op paarden. Een eigen paard kopen zat er weliswaar niet in, maar ze regelde wel dat ik het paard van een boer uit het dorp mocht ‘adopteren’ wat wilde zeggen dat wij het voer kochten en een kleinigheid betaalden voor stalling en stro. Als ik uit school kwam zat ze op me te wachten en gingen we samen naar de stal. Ze organiseerde het met haar werk altijd zo dat ik haar niet te veel hoefde te missen en ze toch genoeg uren kon draaien om alle schoteltjes in de lucht te houden wat de financiën betrof. We hadden het goed. Ik was dol op haar en ze was, toen ik klein was, mijn koningin omdat ze zo mooi was.
Net als alle andere kinderen kwam ook ik in de puberteit waardoor alles wat tot die tijd leuk en normaal was geweest, opeens stom en belachelijk werd. Mijn moeder had heel wat met me te stellen maar bleef geduldig en lief. Tot de dag dat ik naar de middelbare school ging en ik me kapot schaamde omdat zij daar de gangen dweilde terwijl ik naar wiskundeles ging. Ik deed alsof ik haar niet kende en als ze tegen me praatte deed ik alsof ik haar niet had gehoord en zei ik sowieso vooral niets tegen haar. Ze liet het eerst nog wel gaan omdat ze dacht dat ik wel bij zou draaien. Toen ik dat niet deed flipte ze op een avond. Voor het eerst in mijn leven was mijn moeder razend op me. Ik mocht alles en ze had alles voor me over, zei ze. Maar haar ontkennen, doen alsof ze lucht was, dat pikte ze niet omdat ze dat niet verdiend had.
Toch ging ze kort daarop in de avond de school schoonmaken zodat ik haar niet meer zou zien. Het zou nog een aantal jaren duren voordat ik besefte hoeveel pijn ik haar destijds heb gedaan. De momenten dat ik haar zo schofterig negeerde en de blik die ze toen in haar ogen had, blijven me van tijd tot tijd bezighouden. Nu ze er niet meer is worden die herinneringen steeds pijnlijker. Mijn eigen dochters zeggen zeker te weten dat ‘oma’ me al lang vergeven heeft en daar hebben ze heus gelijk in. Dat wil echter niet zeggen dat de spijt, over hoe hard ik toen op haar ziel trapte, minder wil gaan knagen.’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’
Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.
Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.
