De spaarrekening van Alicia
Marijn staat in de keuken als ze de brievenbus hoort klepperen. Maar de post van de mat pakken durft ze niet omdat ze bang is voor nog meer aanmaningen.
‘Twee jaar geleden ben ik gescheiden en is mijn leven op zijn kop komen te staan. Van een riant bestaan met geld in overvloed leef ik nu van een heel klein salaris. Ik was op huwelijkse voorwaarden getrouwd en toen mijn ex bij me wegging verdween ook mijn zorgeloze bestaan.
Ik moest op zoek naar een baan en een betaalbare woning, wat haast onmogelijk was, want ik had jaren niet gewerkt. Gelukkig kon ik in een leuke boetiek waar ik vaste klant was aan de slag en hielpen vrienden me aan een kleine etage waar ik nu samen met mijn dochter Alicia woon.
De ene week woont ze bij haar vader in weelde, de andere week woont ze bij mij en slaap ik in de woonkamer zodat zij haar eigen plekje heeft in de enige slaapkamer die mijn woning heeft. Het contrast had niet groter kunnen zijn.
Hoewel ik erg mijn best deed, kon ik maar niet wennen aan mijn nieuwe bestaan. Voorheen gooide ik alles in mijn karretje waar ik zin in had. We aten vaak buiten de deur en gingen wel vier keer per jaar op vakantie. Nu moest ik op de kleintjes letten als ik boodschappen deed.
Vroeger kocht ik bijna iedere week nieuwe kleding, schoenen of een tas. Het maakte niet uit, het geld was er toch wel. Maar nu had ik nauwelijks geld voor een beetje luxe en dat viel me zwaar.
Als Alicia bij haar vader was voelde ik me eenzaam en verdrietig. Ik zat dan doelloos op de bank tv te kijken of ik keek op de computer naar kleding die ik graag wilde hebben. Kleding die ik vroeger gewoon zou kopen maar me nu niet meer kon veroorloven.
Op een van die avonden was ik zo verdrietig dat ik alle kleding die ik in het virtuele winkelmandje had gestopt, toch bestelde. Ik moest een flink bedrag afrekenen en dat had ik natuurlijk niet. Maar ik wist dat er een manier was om toch te betalen: via de spaarrekening van Alicia.
Toen Alicia werd geboren besloten mijn ouders dat ze iedere maand vijftig euro voor haar zouden sparen. Later, als hun enige kleinkind groot zou zijn, zou ze een appeltje voor de dorst hebben. Helemaal nergens voor nodig, want mijn ex en ik hadden geld genoeg, maar mijn ouders stonden erop. Het geld zou ik op een aparte rekening beheren. Alicia is nu veertien en inmiddels stond er ruim 8000 euro op die rekening. Geld dat mijn ouders zorgvuldig voor Alicia opzij hadden gelegd, terwijl ze maar een klein pensioentje hebben.
Terwijl ik in een roes het geld naar de website overmaakte zei ik tegen mezelf dat ik dit echt maar een keertje zou doen. En dat ik het bedrag, zodra ik het had, weer terug zou storten. En zo is het begonnen.
Steeds vaker kocht iets wat ik dan met het spaargeld van mijn dochter afrekende. Tot de rekening op een dag leeg was. Op het afschrift zag ik dat er nog maar 53 cent op stond. Pas toen realiseerde ik me wat ik had gedaan.
Ik gaf niet alleen veel te veel geld uit, ik belazerde mijn ouders er ook mee. Zij spaarden jarenlang om hun enige kleinkind wat toe te kunnen stoppen. Op deze manier wilden ze wat voor haar toekomst kunnen betekenen. Dat geld was een symbool voor een spaarzaam leven, niet om mijn koopverslaving mee te kunnen financieren.
Inmiddels is er weer vijftig euro door mijn ouders bijgestort en met m’n hand op mijn hart heb ik gezworen ervan af te blijven. Hoe ik aan het geld kom dat ik al heb uitgegeven weet ik nog niet. Gelukkig kan Alicia pas na haar achttiende verjaardag over het geld beschikken en heeft ze nu geen idee hoeveel er op de rekening zou moeten staan. Tot die tijd zal ik ervoor moeten zorgen dat ik nog zuiniger ga leven. Ik hoop dat mijn ouders er nooit achter komen dat ik dit gedaan heb. Helaas kan ik er met niemand over praten, maar ik schaam me kapot en dat is een verschrikkelijk gevoel.’
Door Marijn.
