De sneakers van West en de sokken van Bond

 

Kijk, dat je wegloopt met Kanye West, dat begrijp ik nog wel. Of nee… dat begrijp ik eigenlijk niet. Niet Kanye West.

 

 

 

Maar oké, smaken verschillen. En dat je dan in zo iemands schoenen wilt staan, dat begrijp ik dan misschien wel. Maar 1,5 miljoen euro voor een paar sneakers van een meneer die regelmatig de weg kwijt is? Die denkt dat hij de president van Amerika kan worden, omdat hij kan rijmen en zijn vrouw (naakt) liggend op de tank van zijn motorfiets kan vervoeren??

 

Nou ja… oké… het lijkt al meer dan Trump uiteindelijk bleek te kunnen. Maar toch… Ik krijg niet het gevoel dat iemand de wereld gaat redden als hij in zijn songs rijmt ‘I say fuck the police, that’s how I treat em. We’ll buy a lot of clothes when we don’t really need em.’ En ik vind het dus ook heel raar dat je daarna je schoenen te koop aanbiedt, en ze pas de deur uit doet voor anderhalf miljoen.

 

En toch deed West het, volgens de NOS. Want ja, fans zijn fans natuurlijk. En hij wist dat die er heul veul voor over zouden hebben.

 

Ik zou ook wel in de schoenen van Franska willen staan. Maar even voor de duidelijkheid (voordat ze meteen gaat bellen) NIET voor anderhalf miljoen euro!!! Even voorkomen dat ze nu naast haar schoenen gaat lopen! Maar zoals ik al zei: fans zijn fans, en fans gaan heel ver. Wat me herinnert aan die keer dat ik bij een vriendin op bezoek was en me blauw ergerde aan een paar sokken die daar al wat langer achteloos op de grond lagen.

 

‘Gooi die sokken toch eens in de was’, riep ik voor de tweede keer. Want toen ik haar een week eerder al op die sokken had gewezen, had ze achteloos geroepen: ‘Sokken? Waar dan?… O, die! O, ja, die zijn nog van James Bond. Liggen die er nou nog?’

 

En eerlijk gezegd ben ik daar toen helemaal niet op in gegaan. Ja, ik bedoel: zou jij dat doen? Zoiets neem je toch niet serieus? Ik dacht dat ze had gedronken, of iets gebruikt had. Of het op zijn minst net zo in d’r bol had als Kanye West het nu lijkt te hebben.

 

Al lag Kanye’tje, toen dit zich voordeed, nog gewoon bij zijn moeder in de box hoor. Maar mijn vriendin voorzag dus wel al hoeveel mensen later over zouden hebben voor kledingstukken van idolen, denk ik. Misschien zag zij die sokken toen al als een soort investering of zo? Slim wel!

 

En zij bleek dus zeker geen held op sokken, want wat had ze nou gedaan? Ze had die sokken nog gejat ook! Gejat van Roger Moore, of Timothy Dalton, ik weet niet eens meer om welke James Bond het ging, maar het was ergens in de jaren tachtig. Toen Kanye pas net had leren lopen, en alleen nog maar van sneakertjes kon dromen, werkte mijn vriendin al in de showbizzwereld, en op een dag had James Bond na een interview zijn sokken ergens laten liggen in een kleed- of hotelkamer. Ik weet eigenlijk ook niet eens meer wáár het was. En zij had die sokken dus meegenomen om er thuis achteloos mee op te scheppen, en net te doen of hij ze bij haar had achtergelaten. Haha.

 

Nou, daar trapte ik niet in natuurlijk!

 

Maar ik heb er wel even aan geroken. Ja, ik bedoel… James Bond, hè!

 

Toch zou ik zelf zoiets nooit durven. Dat stelen. Ik ben dan, zeg maar, een held op sokken.

 

Maar ik kan nu wel zeggen dat ik gratis en voor niks aan de voeten van James Bond heb gelegen, toch?

 

Of ehhh… er eigenlijk alleen maar aan heb mogen ruiken. 

 

Nou, en ik kan je vertellen: ik ging zowat van mijn sokken!

 

Door: Tineke

Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.

Afbeelding van Tineke