De schoonzus van Ellen
Toen Ellen met haar vriendinnen een weekendje in Antwerpen ging shoppen, stond haar een onaangename verrassing te wachten. Op een bomvol terras zag ze plotseling haar schoonzusje zoenen met een man. Maar die man was niet haar broer…
‘Vorige week gingen mijn vriendinnen en ik een weekendje naar Antwerpen. Bijpraten, shoppen, lekker eten. Even de boel de boel laten. Het was heerlijk om met elkaar door die kleine straatjes te slenteren.
We hadden geen haast en namen overal uitgebreid de tijd om te passen en te kiezen. Tegen lunchtijd liepen we op een groot plein dat bruiste van de terrasjes en leuke eettentjes. Het was er bomvol, want na een aantal slechte dagen was het eindelijk mooi weer.
Terwijl we allemaal naar een tafeltje zochten dat vrij was, zag ik vanuit mijn ooghoek een verliefd stel zitten. Een man en vrouw zaten dicht tegen elkaar in een hoekje onder een parasol, hun handen ineengestrengeld. Toen de vrouw naar hem opkeek, drukte hij zijn lippen op haar mond voor een lange kus.
Ik bleef maar naar het koppel kijken want de blonde krullen van de vrouw vielen me op. Mijn schoonzusje heeft ook van dat krullende haar. En alsof door de bliksem ben geraakt realiseerde ik mij opeens dat het mijn schoonzus was. Maar die man waarmee ze zat te zoenen was niet mijn broer.
Ik schrok enorm en ging direct achter een van mijn vriendinnen staan in de hoop dat mijn schoonzusje mij niet zou zien. ‘We moeten hier weg, ik wil hier meteen weg,’ fluisterde ik paniekerig. Mijn vriendinnen keken me verbaasd aan maar zagen dat ik het meende.
Toen we eenmaal een paar straten verderop stilstonden, vertelde ik buiten adem wat ik had gezien. Linda, mijn enige schoonzus, zoenend op een terras met een wildvreemde man. Ik had het me toch zeker niet verbeeld? Een van mijn vriendinnen, die mijn schoonzus ook kent, besloot om even terug te lopen om te kijken of ik het wel goed gezien had.
Twee minuten lang werd ik heen en weer geslingerd. Dat ik me verschrikkelijk vergist had. Dat het zomaar iemand was die erg op Linda leek. Maar toen mijn vriendin weer terug was en me hoofdschuddend aankeek, trok het bloed uit mijn gezicht weg. Allerlei emoties schoten door me heen. Ik was boos, wilde het liefst heel hard huilen en naar Linda op dat terras toe lopen om te zeggen dat ik haar heus wel gezien had.
Mijn lieve schoonzusje dat ik al zo lang ken. Mijn broer is al jaren met haar samen. De moeder van drie prachtige meisjes. Van wie ik nooit, maar dan ook nooit had verwacht dat ze haar man zou bedriegen. Dat ze dit mijn broer aan zou kunnen doen. Of haar dochters.
Gelukkig vonden we snel een restaurantje waar we met z’n allen binnen konden zitten. Buiten blijven wilde ik niet, want ik was heel bang dat ik Linda misschien tegen zou komen. En wat moest ik dan zeggen? Moest ik wel wat zeggen? Wat moest ik doen?
Gelukkig begrepen mijn vriendinnen dat ik eigenlijk meteen naar huis wilde. Onderweg in de auto zag ik niets anders dan steeds weer die blonde krullen van Linda en die vreemde man die haar zoende. Wist mijn broer hiervan? En zo niet, moest ik hem dan vertellen wat ik had gezien? Zou hij me wel geloven? Duizend vragen dwarrelden door mijn hoofd.
Maar een ding wist ik zeker. Vanaf nu zou anders zijn. Want of ik er iets of niets over zou zeggen zal verdriet brengen en dat is de moeilijkste keuze die ik ooit zal moeten maken.’
