Franska.nl

De mensen in de zorg zijn hartstikke lief

 

Een opname in het ziekenhuis is nooit leuk. Het lijkt alsof je een beetje van de wereld bent. Maar wat werken daar een lieve mensen zeg.

 

Vlak voor oud en nieuw moest mijn dochter voor een akkefietje in het ziekenhuis worden opgenomen. Om 9 uur werd ze op de operatietafel gelegd en om 12 uur lag ze gelukkig alweer op de verkoeverkamer met een ijsje in haar hand.

 

Deze moeder moest ook even bijkomen van alle consternatie en mocht daarom een nachtje bij haar dochter blijven. En zo van een afstandje maakte ik zo’n opname ook eens mee.

 

Dat ziekenhuis is toch wel een wereld op zich. Een soort parallel universum waar het leven buiten volledig aan je voorbijgaat. Het lijkt wel alsof je als patiënt in een glazen bol zit te wachten op de dingen die komen gaan.

 

De dokter die even kwam kijken hoe mijn dochter erbij lag en uitgebreid de tijd nam om mij gerust te stellen. De ene verpleegkundige kwam zich voorstellen en de andere kwam na het einde van haar dienst even gedag zeggen en succes wensen, voor ze weer lekker naar huis ging. En ze waren allemaal even lief. Ze legden steeds weer uit wat ze moesten doen en dat we altijd op het belletje mochten drukken, want daar zijn ze voor.

 

En die leuke dames van de catering. Of we nog een krentenbolletje met kaas en roomboter wilden. Tegen de schrik. Helaas hadden ze geen borrel, maar wel lekkere koffie. Die nachtzuster die mijn dochter zo aan het lachen maakte omdat ik blijkbaar heel hard lag te snurken.

 

Ik ben echt onder de indruk van jullie allemaal. De zorg is echt een zware baan. Zeker nu er overal te weinig handen aan het bed zijn door het personeelstekort. Maar dat jullie allemaal bleven lachen en zo goed je best deden om het voor mijn kind zo aangenaam mogelijk te maken… Dikke dankjewel daarvoor!