De mannengriep schijnt weer te heersen
Maar sommige vrouwen…
Ik heb mijn man weleens met zoveel dramatiek horen niezen dat mijn dochter vanuit haar kamer brulde of hij terminaal was. Welnee joh, typisch gevalletje mannengriep. Mijn vader had ooit het geluk een nieuwe heup te krijgen, zoals hij de prothese noemde waardoor hij weer mobiel zou worden. Toen ik hem met mijn dochter, toen een jaar of drie oud, ging opzoeken kreunde hij getergd tegen haar dat ze zich geen zorgen moest maken. ‘Opa gaat nog niet dood.’ Get a grip, opa!
Mannen kunnen er wat van als het op ziek zijn of ongemakjes aankomt. En ik wil zomaar geloven dat mannen minder kunnen verdragen, meer aandacht nodig hebben en beter zijn in het spelen van de slachtofferkaart dan vrouwen. Over het algemeen dan. Want er zijn ook bikkels. Echte mannen die hun lijden zonder morren dragen. Het type ‘niet klagen maar dragen en bidden om kracht’. Zoals mijn neef, die veel te jong de diagnose slokdarmkanker kreeg waarbij de prognose uiterst belabberd was en genezing uitgesloten. ‘Zolang ik in de wedstrijd zit heb ik een kans om te winnen’, hield hij zichzelf onvermoeibaar voor en daarmee rekte hij zijn leven met een jaar.
Maar nu even over ons vrouwen. Zonder twijfel zijn wij van de twee het sterke geslacht want als het de mannen zouden zijn die moesten baren zou onze soort al zijn uitgestorven en als de mammografie voor het mannenlichaam was uitgevonden zou er allang een pijnloos alternatief voor in de plaats gekomen zijn. Maar sommige vrouwen…
Ik heb een kennis die van haar zwangerschap, hoewel zonder complicaties of zelfs maar ochtendmisselijkheid, één grote toneelvoorstelling maakte en die haar bevalling tot minstens een jaar na dato in geuren en kleuren en zonder weglating van welk bloederig detail dan ook, aan iedereen die het horen wilde uit de doeken deed. Er was op een gegeven moment niemand die er níet over mee kon praten. Een buurvrouw heeft schijnbaar last van een rottige rug zoals ze die zelf noemt. Vanwege haar hondje en omdat ze alleen is, komt ze verschillende keren per dag buiten en ik overdrijf niet als ik zeg dat ze al die keren aangrijpt om maakt niet uit wie aan te klampen om haar beklag tegen te doen. Waarmee ik niet zeg dat ze géén last van haar rug heeft, maar wel dat vrouwen ook heus goed kunnen klagen.
Want is dat het niet wat mannen over ons zeggen, dat we zo kunnen – excusez le mot – zeiken? Dan moeten we hen dat mannengriepje ook maar gunnen toch?
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
