Franska.nl

 

‘Mijn man was als geschiedenisdocent verbonden aan een VWO. Hij stond bekend als een van de beste docenten van de school. Hij had alles voor zijn leerlingen over en niets was hem te veel om ze te helpen of bij te spijkeren als ze daarom vroegen. Daarin ging hij ver. Te ver, zo bleek op een dag.

 

Op die dag kwam hij veel vroeger thuis dan normaal. Ik dacht dat hij misschien ziek was, maar toen ik daarnaar vroeg kreeg ik geen antwoord. Hij ging zitten en stamelde dat het voorbij was. ‘Het is voorbij. Niets zal ooit meer hetzelfde worden.’ Ik schrok me lam, want dit soort uitspraken had ik hem nog nooit horen doen. Hij vertelde zijn verhaal met horten en stoten.

 

Het ging om een meisje uit 5 VWO. Ze had het moeilijk thuis. Ouders gescheiden, moeder in een depressie, vader met een jonge vriendin de hort op. In het begin was er niets aan de hand geweest. Ze had alleen maar haar hart willen luchten en hij had voor haar klaargestaan zoals hij dat altijd deed als een leerling in de problemen zat. Wat er precies gebeurd was waardoor hij opeens over de schreef ging kon hij niet eens meer reproduceren. Wat hij nog wist is dat hij in een vlaag van medelijden zijn arm om haar heen had geslagen en dat ze toen haar hoofd tegen zijn borst had laten leunen. Het volgende moment waren ze aan het zoenen. Het meisje was zo geschrokken dat ze het lokaal uit was gerend. Hij had daarna nog geprobeerd om met haar te praten, haar te vertellen dat het niet zijn bedoeling was geweest om haar te laten schrikken, dat hij er geen bedoelingen bij had gehad en dat het hem vreselijk speet. 

 

De volgende dag werd hij bij de rector ontboden. Er was een klacht tegen hem ingediend. De vraag was of hij zich in die klacht kon herkennen. ‘Ja’, had hij toegeven. Hij had geprobeerd om het uit te leggen, maar volgens de rector viel er niets uit te leggen. Dit was een duidelijk voorbeeld van grensoverschrijdend gedrag. Hij werd op non-actief gezet en met onmiddellijke ingang van school gestuurd. Met die mededeling kwam hij op die bewuste dag thuis. Ik was boos en verdrietig en ik schaamde me heel erg. 

 

Dat niets meer ooit hetzelfde zou worden bleek de spijker op zijn kop. Lesgeven zit er voor hem niet meer in en omdat hij op straat werd nagestaard en uitgejouwd besloten we te verhuizen. Tussen ons is het heel lang crisis geweest. Ik probeerde het te begrijpen maar dat lukte me niet. Ik walgde vooral heel erg van het idee dat hij een jong en kwetsbaar meisje had gezoend. Ik vroeg me ook af wat er gebeurd zou zijn als zij geen weerstand had geboden. 

 

Ik denk dat ik een manier heb gevonden om ermee om te gaan, maar daar is ook alles mee gezegd. Er zijn nog steeds momenten dat ik het liefst mijn koffers zou pakken en het zou me ook niet verbazen als dat er op een dag alsnog van komt.’

 

Madeliefs naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.