De kunst van het mensen kijken
Sommige mensen hebben er een enorme hekel aan, maar ik hou er van.
Wachten op de trein, bij de bushalte of de bakker. You name it. Sommige mensen hebben er een enorme hekel aan, maar ik hou ervan. Want overal waar ik mensen kan kijken, ben ik in m’n sas.
Ik zit nog net niet naar je te loeren als jij je onbespied waant. Echt, er is niet leukers dan te kijken naar dat rare loopje van de een, de waanzinnige schoenen van de ander. Een stel waarvan je die man nooit bij die vrouw had bedacht, of die twee die net zeker nog hebben staan bekvechten.
Want ik verzin er van alles bij als ik iemand aan me voorbij zie trekken. Het allerfijnst is het wachten op Schiphol bij de aankomsthal. Want als die schuifdeuren opengaan zie ik de verwachtingsvolle blik van de passagier die net een vlucht achter de rug heeft. ‘Bij wie zou die nou horen?’ denk ik dan. En dan volg ik ‘m vanuit mijn ooghoeken naar iemand die meestal heel blij is. Ik zie dan dikke klapzoenen en ballonnen. Of een ferme klap op de schouders. Soms rennen ze blij op elkaar af voor een innige omhelzing. Top!
Ook op vakantie vanaf een zonnig Frans of Italiaans terrasje met een lekkere Aperol Spritz voor mijn neus is het heerlijk gluren. Italianen kennen het flaneren als geen ander en wow wat heb ik dan een boel te koekeloeren. Ze hebben er zelfs een eigen woord voor; La Passeggiata. Types al la Sophia Loren wandelen behangen met juwelen onbekommerd op torenhoge hakken aan me voorbij. Ik zie bellende mannen die druk handgebarend langs m’n tafeltje benen. Moekes met blije mollige baby’s op de arm. Ze moesten eens weten wat een bron van inspiratie ze voor me zijn. Ik leun nog even tevreden achterover want mensen kijken, dat is la dolce vita op haar best.
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
