Franska.nl

De groepsreis

Toen Jeanette met haar man en kinderen meeging op skivakantie zette dat haar hele leven op zijn kop.

‘Als ik door de foto’s op mijn telefoon scrol zie ik een paar blije kiekjes van mijn dochters op de ski’s. Ze poseren met een grote groep andere meisjes, teamgenoten van hun hockeyteam. Ieder jaar organiseert de vereniging een skireis en na lang zeuren van de meiden besloten mijn man en ik dat we dit keer mee zouden gaan.

 

Natuurlijk kenden we de meeste mensen wel. Allemaal ouders van kinderen die ook lid zijn van de vereniging, dus de stemming zat er in de bus meteen al goed in. We zaten met z’n allen in een jeugdherberg niet ver van een prachtig skigebied dus deze vakantie kon niet meer stuk.

 

Iedere dag gingen we met verschillende groepjes op pad. Maar op de derde dag ging het mis. Ik verstapte me terwijl ik met die grote skischoenen het laatste stukje met mijn ski’s op mijn schouder terugliep. Ik gleed uit en kwam heel ongelukkig terecht. Dus in plaats van te skiën kon ik de rest van de week met mijn verdraaide knie op een terrasje in de zon zitten. De rest van de groep ontfermde zich over mijn man en de meisjes en zo hadden we het allemaal naar onze zin.

 

Omdat ik niet zo makkelijk uit de voeten kon viel het après-skiën ook een beetje in het water. Mijn man ging daarom met de rest van de groep mee de kroeg in en pas als ik al bijna lag te slapen kwam hij weer naar onze kamer toe. De meiden gingen samen met hun team op stap en omdat ze al oud en wijs genoeg zijn liet ik dat maar een beetje los.

 

De laatste avond wilde ik toch kijken of ik ook niet nog even met de rest een borrel kon drinken. Maar gek genoeg zag ik mijn man nergens in het cafeetje waar ze steeds aan het einde van de dag met elkaar afspraken. Dat vond ik eigenlijk wel gek dus ik werd wat ongerust en ging naar hem op zoek. In het derde cafe zag ik hem eindelijk. Het was er erg druk en hij was niet alleen. Achterin, half in het donker zag ik hem dicht tegen iemand aan zitten. Ik kon in eerste instantie niet zo goed zien wie dat was maar toen ik dichterbij kwam zag ik het blonde haar van Mariëlle, een van de moeders van een teamgenoot van onze dochter.

 

Als versteend bleef ik naar ze kijken. De muziek om me heen was oorverdovend maar alsof ik in trance was zag ik hem zijn gezicht naar haar toe draaien en zijn mond op de hare drukken. Lachend aaide ze met haar hand over zijn wang. Plotseling kreeg Mariëlle door dat er iemand naar hen keek en verschrikt liet ze mijn man los. Verward keek hij om zich heen en toen hij me zag kwam hij direct naar me toe. Hij draaide me om en probeerde me naar buiten te dirigeren. Door de harde muziek kon ik niet goed verstaan wat hij tegen me zei. Pas toen we buiten stonden zei hij met een rood hoofd dat het een grapje was, dat het natuurlijk niks te betekenen had. Dat hij vast te veel gedronken had.

 

Ik stond te trillen op mijn benen en werd nog kwader. In de hotelkamer kregen we verschrikkelijke ruzie want ik geloofde er niets van dat het maar om een eenmalige kus ging. Hoeveel dagen was dit al aan de gang? De reis terug naar huis was echt verschrikkelijk. Mariëlle zat stilletjes aan de andere kant van de bus en liet zich niet meer zien. Ik negeerde mijn man volkomen en eenmaal thuis heb ik hem gezegd dat hij meer even een paar nachten in de logeerkamer moest slapen zodat ik mijn gedachten op een rijtje kon krijgen. Want mijn vertrouwen is in een klap helemaal weg en ik schaam me kapot, terwijl ik juist niks verkeerds heb gedaan. Wie weet hoe lang dit al aan de gang was en wie er van de groep allemaal van wist?

 

Afgelopen zaterdag stond ik voor het eerst weer naar een wedstrijd van mijn meiden te kijken, maar ik voelde de ogen in mijn rug prikken. Mariëlle stond er ook en dat was zo ongemakkelijk. Ik probeerde maar te doen alsof mijn neus bloedde, maar van binnen kon ik wel gillen. Want hoe kan ik voortaan weer langs de lijn staan terwijl iedereen om me heen misschien wel veel meer van deze affaire weet dan ik?’

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’