De gemeente laat deze man niet geruisloos gaan
Soms ontmoet je bijzondere mensen, zomaar in de trein.
Vandaag was het een drukte van belang op het spoor. Op weg naar Amsterdam stond ik in het gangpad naast een mevrouw met een fiets. Met in haar ene hand het stuur en in de andere drie prachtige roze hortensia’s. Ze stond een beetje te stuntelen om de bloemen met een geel lintje aan elkaar te binden. Wat natuurlijk lastig gaat als je maar een hand echt vrij hebt. Dus toen ik zei dat ik de bloemen wel even vast kon houden, strikte ze het lintje er mooi omheen.
‘Prachtige bloemen’, zei ik. We raakten aan de praat en ze vertelde me dat ze naar een begrafenis moest. Niet heel erg verdrietig hoor. De persoon in kwestie was al flink op leeftijd. Maar helaas eenzaam en alleen aan zijn einde gekomen. En omdat er geen officiële nabestaanden zijn, neemt de gemeente Amsterdam dan de kosten voor zijn bescheiden begrafenis voor haar rekening.
De mevrouw van de bloemen kende de man uit een ver verleden. Een bijzonder mens met een ingewikkelde levenswandel. Maar wel iemand die zijn huis openstelde voor een heleboel pleegkinderen, waar zij er één van was.
Gisteren was er nog een afscheid voor deze meneer geregeld. Ook door de gemeente. Mensen die hem nog een laatste eer wilden bewijzen kregen zo de gelegenheid dat te doen. Er waren herinneringen opgehaald en er was gelukkig ook vreselijk gelachen. Zoals dat vaak gaat bij een uitvaart.
De man bezat kip noch kraai en was er dus geen geld om de kosten van de crematie te betalen. Hoe eenzaam hij aan het einde van zijn leven ook geweest moet zijn, hij gaat niet geruisloos. Want er wordt nu naar hem omgekeken. Zoals hij dat vroeger ook naar zijn pleegkinderen deed.
De gemeente deed haar best om te achterhalen wie er bij hem hoorde en om ervoor te zorgen dat er toch een mooie uitvaart is. De mevrouw met de roze hortensia’s was daar bijzonder blij mee. Deze oude man, die vroeger veel voor anderen betekende, ging gelukkig niet alleen.
Op het perron in Amsterdam wensten de vrouw en ik elkaar een fijne dag en verdween ze met haar fiets en de bloemen in de massa. Op weg naar het crematorium. Droevig nieuws, maar met een gouden randje.
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
