Franska.nl

‘De ergste tijd is de periode voor de kerst!’

Marije en haar man besloten tien jaar geleden om hun huis in hartje Amsterdam te verruilen voor een buiten midden in de natuur van Nationaal Park Sallandse Heuvelrug.

 

‘Tien jaar geleden besloten we het roer om te gooien. Ons huis in hartje Amsterdam werd verkocht en voor dat geld kochten we een vrijstaand huis met heel veel grond midden in de natuur van Nationaal Park Sallandse Heuvelrug. Onze kinderen studeerden toen al allemaal, dus we waren vrij om te gaan en te staan waar we wilden.

 

Er was nog heel veel werk te doen aan ons nieuwe huis, dus we zouden ons geen moment hoeven te vervelen. En inderdaad waren we in het begin zo druk dat we bijna vergaten te genieten. Maar met dat genieten kwam het in onze eerste zomer na de verbouwing – een zomer waar geen einde aan leek te komen ook nog – echt wel goed. Van de vroege ochtend tot de late avond waren we buiten en soms was een nieuwsgierige ree het enige levende wezen dat we in een hele week hadden gezien. Dit was precies het leven wat we voor ogen hadden en, vergeleken met ons bovenhuis met balkon in de drukke binnenstad, een paradijs.

 

Op de eerste mooie lentedag van het jaar prijzen we ons nog steeds gelukkig dat we hier mogen wonen en in de zomer zijn we nog steeds van de vroege ochtend tot de late avond buiten te vinden. Maar toen het vorig jaar meer dan zeven maanden alleen maar had geregend, vonden we het toch ietsje minder lollig hier. En als ik heel eerlijk ben, duren de winters hier ook wel heel erg lang en zijn die ook wel heel erg saai.

 

Maar de ergste tijd is de periode voor de kerst. Behalve onze eigen kerstboom en een enkel verdwaald sterretje in het dorp verderop, is er hier dan bar weinig dat aan de kerst doet denken. Sinds een jaar of drie ga ik in de weken voor de kerst zeker twee keer een dagje terug naar de stad om me tegoed te doen aan de uitpuilende kerstetalages, de versierde gevels en uitbundig verlichte straten. Elk jaar loop ik ook nog een keer langs ons oude huis. Op het pleintje waar het op uitkijkt, is het een drukte van jewelste bij de oliebollenkraam en de kerstbomenverkoper. In het koffietentje verderop zitten nu andere uitbaters en wordt er nu havermelkcappuccino geserveerd en in de pizzeria waar we altijd kwamen, zit nu een hummusbar.

 

Als ik weer in de stad zou wonen, zou ik een filmpje kunnen pakken. Lekker wandelend naar de bios in de Hallen en na afloop een drankje bij een van de stalletjes. Op de zondag voor de kerst zouden we naar de matineevoorstelling in het Concertgebouw kunnen gaan om na afloop te lunchen bij de Franse bistro aan de overkant.

 

Maar we wonen hier niet meer omdat we tien jaar geleden vol overtuiging het roer omgooiden en alle schepen achter ons verbrandden. Zouden we dat weer doen als we toen hadden geweten dat ik hier nu vervuld van weemoed zou rondlopen? Of hadden we dan een optrekje in de stad aangehouden en een hutje op de hei gekocht om te genieten van eindeloze zomeravonden buiten?

 

Als ik heel eerlijk ben, zouden we dat gedaan hebben. Maar wij kozen tien jaar geleden voor iets anders en daar zullen we het voorlopig mee moeten doen. Want zelfs als we ons huidige huis met al die grond zouden verkopen, zou dat nog niet genoeg opleveren om terug te komen naar de stad. Als ik Amsterdam achter me laat om via de A1 terug naar huis te gaan, troost ik mezelf met de gedachte dat het vanzelf wel weer voorjaar wordt en dat het dan weer volop genieten wordt van de vrije natuur. Maar dat neemt niet weg dat mijn hart steeds zwaarder gaat voelen naarmate de jaren verstrijken. Zeker in de weken voor de kerst, als ik het moet stellen met een enkel verdwaald sterretje in het dorp verderop.’

 

De naam Marije is gefingeerd. De echte naam is bekend bij de redactie.

 

Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.