De eetstoornis van Madieke
Madieke, de dochter van Heleen, heeft een eetstoornis. Een hardnekkige ziekte en een langdurig proces dat het gezin al een tijdje in zijn greep houdt.
‘Als ik de laatste kerstballen in de doos stop, denk ik terug aan de afgelopen feestdagen. Dagen die eigenlijk warm en gezellig moeten zijn. Maar bij ons in het gezin zaten ze vol met spanning. Alle ogen waren gericht op onze dochter Madieke en haar eetstoornis.
Madieke was altijd een heel vrolijk en spontaan meisje met veel vriendinnetjes. Maar eenmaal op de middelbare school veranderde dat. Ze vond geen aansluiting bij haar klasgenoten en werd heel erg gericht op haar cijfers. Een acht was niet goed genoeg. Negens en tienen moesten het zijn.
Ik zag Madieke veranderen in een jonge vrouw met een stugge blik in haar ogen. Het sprankelende dat ze vroeger had verdween en veranderde in een afstandelijke houding. Vooral haar zussen moeten het ontgelden. Daar heeft ze altijd zoveel kritiek op. Dat ze niet hard genoeg werken, dat ze niet gezond eten en onvoldoende sporten. Terwijl zij eigenlijk degene is die zou moeten veranderen.
Want ik heb heus wel door wat er met haar aan de hand is. Hoe de anorexia haar jonge leven ingeslopen is en haar in zijn greep houdt. Ik zie haar smalle gezicht met de donkere holle ogen.
Maar ik wordt ook gek van haar stiekeme gedoe, het liegen, de ruzies met haar zussen aan tafel. Het maakt me heel verdrietig als ik zie hoe slecht haar zelfbeeld is. Dat ze zo’n moeite heeft om vrienden te maken. Dat het ritme van haar dag wordt gevuld met de strijd om te moeten eten, te bewegen en dat wat ze met veel moeite eet weer uit te spugen.
Talloze keren hebben we geprobeerd om met haar te praten. De maatschappelijk werker van school nam zelfs onlangs contact met ons op om te vragen of we wel in de gaten hadden dat het niet goed gaat met onze dochter. Maar Madieke wil niet erkennen dat het zo niet langer gaat. Ze doet net alsof er niets aan de hand is.
Tijdens het kerstdiner met de familie zat ik met argusogen te kijken of ze wel zou eten. Natuurlijk hield ze iedereen voor de gek en deed ze alsof ze genoot van alle gerechten die ik had klaargemaakt. Ze schepte zelfs nog een tweede keer op van het dessert. Maar ik wist wel beter. Want ze zou zich de nacht erna weer opsluiten in de badkamer om alles weer kwijt te raken.
Door de stress rond Madieke ben ik juist steeds meer gaan eten en weeg ik inmiddels veel te veel. Maar ik durf nu niet op dieet te gaan. Dat zou Madieke alleen maar triggeren om ook nóg dunner te willen worden. ‘Zie je wel, mijn moeder doet het ook.’ Ik hoor het haar al zeggen. Maar wat kan ik doen? Ze is nu zeventien. De wereld ligt aan haar voeten. Maar die wereld is zo schrikbarend klein. Want hij bestaat alleen maar uit school en de strijd tegen haar gewicht.
Inmiddels heeft ze allerlei lichamelijke klachten. Ze wordt al bijna een jaar niet meer ongesteld. Maar naar de huisarts wil ze niet. Blijkbaar vindt ze het veel veiliger om zich op haar eetgedrag en school te storten dan dat ze moet achterhalen wat de reden is dat deze stoornis haar zo in de greep houdt. En hoe ik ook mijn best doe om het te begrijpen, ik weet nog steeds niet wat de oorzaak is.
De komende zomervakantie willen we met ons gezin een grote reis maken naar Amerika of Thailand. Maar we hebben met Madieke afgesproken dat ze alleen mee mag als ze een normaal gewicht heeft bereikt. Natuurlijk kregen we daar weer enorme ruzie om. Want ze bepaalt zelf wel wat ze doet.
Maar ik hoop zo dat het haar motiveert om haar probleem in de ogen te kijken. Want ik heb maar één wens voor het nieuwe jaar en dat is een vrolijke en gezonde Madieke.’
Door: Heleen
