De buren vroegen me om tijdens hun verbouwing een oogje in het zeil te houden
Was een opruimcoach geen beter idee?
Zowel hun keuken als de badkamer waren aan een grote opknapbeurt toe, dus was er een aannemer in de arm genomen. Blijven wonen was geen optie en tijdelijk iets huren in de buurt onbetaalbaar voor een half jaar – de tijd die de verbouwing zou duren – waardoor ze uiteindelijk terechtkwamen op een vakantiepark 150 km verderop. Ze hadden me gevraagd of ik de verbouwing een beetje voor ze in de gaten wilde houden en of ik mee wilde kijken bij het uitzoeken van materialen en het kiezen van kleuren. Zijzelf hadden hier echt geen kaas van gegeten, zei zij. Net zo min als van plannen en opruimen trouwens. De hoeveelheid spullen die ze in de loop der jaren verzameld hadden, liep echt de spuigaten uit. Het was er na de laatste verhuizing van een aantal jaren terug nog niet eens van gekomen om alle dozen uit te pakken, dus kon ik nagaan.
Toen ik twee dagen voor hun verhuizing even bij ze binnenliep, was er – behalve de dozen van de laatste verbouwing die nog opgestapeld stonden in een hoek van de woonkamer – nog helemaal niets ingepakt. Ging de boel niet even in de opslag dan? Ze keken me aan alsof ze zich zorgen om me moesten maken. Want waar kwam ik nou mee aanzetten? Ze zouden alle spullen in een hoek van het huis opstapelen en afdekken met plastic. Dat moest toch zeker afdoende zijn? Of dacht ik daar anders over?
Mijn buren willen wel anders – en nemen zich ook geregeld voor om de boel nou echt eens aan te pakken – maar het komt er gewoon niet van. Ze zitten inmiddels bijna een jaar in een verbouwd huis dat er altijd uitziet alsof er een bom is ontploft. Terwijl de hoeveelheid dozen in de hoek van de kamer vrolijk blijft uitdijen, blijft de lijst met klusjes die nog moeten gebeuren (plinten, een nieuwe deur, pas geverfde muur opnieuw verven, vensterbanken) onveranderd. Was een opruimcoach geen idee dan, vroeg ik ze. Heel goed idee, vonden ze. Maar ze moesten eerst even zelf aan de gang. Weggooien wat ze niet meer nodig hadden en misschien nog een extra opberg- of boekenkast op de kop tikken.
Waar het op neerkomt is dat ze voor geen meter malen om een opgeruimd huis. Waar chaos in mijn leefomgeving zich onverbiddelijk vertaalt naar chaos in mijn hoofd, heeft het op hen eerder een geruststellende werking. Kwestie van de aard van het beestje en van persoonlijkheid, zo schijnt het.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
