De bruiloft van mijn vader
De ouders van Francis zijn een paar jaar geleden gescheiden. Haar vader pakte zijn leven op, maar haar moeder bleef hangen in haar verdriet. Dat is heel lastig voor Francis. Zeker nu er iets bijzonders gaat gebeuren.
‘Als ik in de paskamer sta zie ik mezelf in een feestelijke jurk in de spiegel. Een jurk die ik binnenkort zal dragen op de bruiloft van mijn vader. Hij trouwt in kleine kring maar wil er toch graag een feestje van maken. Hij is nu vijf jaar samen met zijn vriendin, een vrouw die hij een paar jaar na de scheiding van moeder leerde kennen.
Die scheiding heeft jaren boven mijn hoofd gehangen. Ik weet nog zo goed dat ik in de brugklas zat en mijn zus en ik op een zaterdagavond door onze ouders op de bank werden gezet. Mijn moeder zei dat ze niet meer gelukkig was en dat onze vader in een huis in de buurt zou gaan wonen.
Maar na een jaar wilde mijn moeder het toch weer proberen en zo verhuisde mijn vader weer terug. Dat was het begin van een heel onrustige periode voor mijn zus en mij. Want hoewel mijn ouders wel weer onder een dak woonden werd het er thuis niet gezelliger op. Niet dat onze ouders voor onze neus hun ruzies uitvochten, maar we voelden dat er iets niet klopte.
Mijn vader deed echt zijn best om het mijn moeder naar de zin te maken. Ze was zijn grote liefde en hij vond het verschrikkelijk dat ze niet gelukkig was. Toen mijn zus en ik niet meer thuis woonden verslechterde hun relatie en zijn ze uiteindelijk toch uit elkaar gegaan.
Mijn zus en ik waren weliswaar opgelucht dat het nu eindelijk duidelijk was, maar het was heel naar om onze vader zo verdrietig te zien. En onze moeder voelde zich na de scheiding nog steeds niet beter omdat ze heus wel wist dat ze onze vader zoveel pijn deed.
Pas jaren later kwamen we erachter dat onze moeder leed aan depressies maar dat ze die lang voor ons verborgen heeft kunnen houden. Voor mijn zus en mij werd er veel duidelijk en daardoor konden we ook meer begrip voor haar keuze om te scheiden opbrengen.
Onze vader vond na een paar eenzame jaren weer nieuw geluk bij Joke, een lieve vrouw die heel goed bij hem past. Samen hebben ze het heel fijn en hij bloeide weer helemaal op. Nu hebben ze besloten om te trouwen en vroeg onze vader of mijn zus en ik zijn getuigen willen zijn. Dat doen we met alle liefde.
Onze moeder hoorde natuurlijk van de plannen van onze vader. Maar in plaats van blij te zijn dat hij weer gelukkig is zakte ze opnieuw in een depressie. Want inmiddels heeft ze zo’n spijt van de manier waarop ze mijn vader tijdens hun huwelijk behandeld heeft en van de scheiding die ze hem daarna heeft aangedaan. Ze vond het dan ook heel moeilijk om te horen dat mijn zus en ik zijn getuigen willen zijn.
Ze belt ons dagelijks om te vertellen dat ze zo verdrietig is over wat ze ons gezin heeft aangedaan. In eerste instantie wilde ik heus wel naar haar luisteren, maar inmiddels begint haar houding me behoorlijk te irriteren. Het was haar eigen keuze om bij onze vader weg te gaan. Hij heeft zijn leven weer opgepakt. Ik vind dat het hoog tijd wordt dat onze moeder dat ook eens gaat doen…’
