De branie van Trump
Ik ben niet zo’n enorme fan van de beste man, maar soms zou ik willen dat ik de branie van Trump had…
Vorige week was het wereldnieuws: de Amerikaanse president was besmet met het coronavirus. Bijna van minuut tot minuut werd ik op de hoogte gehouden van zijn temperatuur, of hij moest hoesten en hoe erg hij snotterde. Of ik dat nou zelf ook wereldnieuwswaardig vond? Mwah, niet echt.
Inmiddels gaat het stukken beter met president Trump. Hij heeft geen verhoging of snottebel meer. Maar des te meer branie. Ha, alsof hij uit de dood herrezen is heeft hij zijn campagne hervat. Gisteren stond hij voor het eerst weer voor publiek, tijdens een politieke bijeenkomst in Florida.
Daar vertelde hij aan zijn uitzinnige aanhangers dat hij immuun is geworden voor het coronavirus. ‘Ik voel me heel sterk. Ik zou zo het publiek in willen lopen en iedereen in het publiek willen zoenen. Alle mannen en prachtige vrouwen, iedereen. Een dikke, vette zoen geven.’
Nou ben ik niet zo zoenerig en al helemaal niet met vreemde mannen. Dus die mag The Donald van mij houden. Maar een beetje van zijn branie zou ik toch wel willen hebben. Die ‘ik-heb-lak-aan-alles-en-iedereen-mentaliteit’. Daar zou ik als ‘wat-zullen-ze-wel-niet-van-me-denken-type’ wel wat van kunnen gebruiken. Want hoe heerlijk moet je leven zijn als je je werkelijk geen bal van een ander aantrekt. Daar kan geen zelfhulpboek tegenop.
Dan hoef je dus geen mondkapje op, heb je geen anderhalve meter afstand meer nodig en kun je de grootste onzin uitkramen over een pandemie die al meer dan een miljoen mensen het leven heeft gekost. Lijkt me heerlijk, die branie. Wat jij?
Maar ondertussen loop ik wel overal met een mondkapje op, was ik m’n handen tot ze stuk zijn en ontwijk ik panisch iedereen die te dicht in m’n aura komt. Dat zou Trump misschien ook eens kunnen doen. Save lives, wear a mask…