De aarde lacht in bloemen
Ik las dit ergens en meteen ging m’n hoofd ermee aan de haal. Kan gebeuren op de vroege morgen, toch?
De aarde lacht in bloemen…
Jeetje. Daar werd ik even stil van. Van buiten dan. Van binnen begon het te ratelen.
Inderdaad, die keer dat ik na nine-eleven vanuit Griekenland thuiskwam. Zeker wetend dat het nooit meer hetzelfde zou worden. Zeker wetend zelfs dat dit m’n laatste vakantie was geweest en dat ik blij mocht zijn dat het me nog gelukt was om naar huis te vliegen. Ik liep de tuin in en daar deden de planten en bloemen net als altijd. Bloeien. Mooi zijn. Kleur en geur verspreiden. Bloemen doen gewoon niet mee aan ellende. Glimlachen ons toe, alsof ze willen zeggen dat het ooit weer goedkomt.
Oorlog of verdriet, niks mee te maken. Bloemen zullen altijd bloeien
Het is een wonder. En zo’n lieve groet van moeder natuur.
Deze week ontdekte ik voor de zoveelste keer dat er weer iets uit de tuin van m’n moeder tevoorschijn was gekomen dat zich toch zeker vijf jaar verborgen had weten te houden. Een gele kamperfoelie. En die geurde alsof ie al die vijf jaar in een avond stond in te halen, met die heerlijk zoete walm. Niet alleen een groet van moeder natuur, maar van m’n moeder zelf.
Tenminste… zo voelt het en dus is het ook zo.
Dan ben ik maar een sentimentele kletsmajoor. Mooi dat ik er intens gelukkig van kan worden.
Liefs
Door: Franska
