deel 208
Charlotte & Tom
Charlotte en Tom zijn allebei nog niet zo lang gescheiden en via internet op zoek naar een nieuwe liefde…
Van: Charlotte
Aan: Tom
Onderwerp: Allemachtig!
God allemachtig, na een jaar zonder seks eindelijk in bed met een leuke vrouw… en dan dit, heel apart. Ik had het je zo gegund, twee wilde nachten. Op een bepaalde manier heb ik wel bewondering voor jullie zelfbeheersing, maar het heeft ook wel iets, vooral omdat het verder de gedroomde dagen waren, vol momenten waar je aan denkt als je je gedachten laat gaan over een nieuwe relatie. En daar heb je nu weer even van mogen proeven. Wel frustrerend lijkt me.
Vreselijk, van die conclusies: we hebben elkaar te laat/te vroeg ontmoet, er is veel tussen ons, maar het kan niet, daar uren over praten, heel rationeel, maar ook huilen en lachen en dan als klap op de vuurpijl twee dagen als ‘man en vrouw’ in huis en dus de bevestiging dat het gewoon goed klikt… pfff! Maar goed, om een dooddoener te gebruiken: dit is dus typisch het moment nog niet… Maar gvd (dit geldt zowel voor jou als voor mezelf) wanneer dan in hemelsnaam wel? Ik word soms écht doodmoe van alle spelingen en dwalingen van het lot. Dat je heel stoer moet besluiten om niet verliefd te worden, dat is toch gewoon niet lachen?
Gistermiddag was ik dus in dat café in Haarlem, ik zag er geweldig uit, al zeg ik het zelf, en die tent zat dus vol met types als Joost, ik hoefde mijn grote teen maar te bewegen en er keek al iemand naar me. Goed voor mijn zelfvertrouwen, maar het liet me koud, want daar gaat het me helemaal niet om. Ik wil hém en dat gaat dus gewoon niet over, de rest van de wereld/mannen kan me gestolen worden. Ik was trouwens in het gezelschap van een aantal oudere, stuk voor stuk leuke vrouwen, allemaal met een verhaal, bagage, nog steeds alleen of inmiddels niet meer. Leuk gepraat, maar ik werd er enorm treurig van, van het vooruitzicht om ook ‘zo’ te zijn/worden. Gescheiden en op zoek, met soms/vaak de ene onmogelijke liefde/relatie na de andere, brrrrr! Maar het is wel de realiteit en daar heb ik het even niet makkelijk mee kan ik je vertellen.
De enige geruststellende gedachte is dat ik met mezelf in ieder geval op de goede weg ben, mijn complexen langzaam maar zeker van me af schud, dat is winst, want ik ben niet gefrustreerd (meer), ik denk niet alles goed zal komen als ik bijvoorbeeld tien kilo af zal vallen, zoals een van de vrouwen die ik gisteren sprak.
Nou ja, Hendrikje wil computeren, ze zeurt al een half uur, dus ik ga er een eind aan breien, fijne middag met je ‘gezin’ (inderdaad bizar!), ik hoor je wel weer, ben benieuwd hoe je je nu, een dag later, voelt.
XC
Lees hier de vorige aflevering
