Onze columnist opereert undercover en ontfutselt mannen de échte waarheid over het daten. Deze week vertelt Klaas over de aanstelster waar hij mee had afgesproken.
Tsjonge, wat een aanstelster zeg. Ik trof bij mijn laatste date zo’n type dat veertig termen nodig had voor een zin van zes woorden.
‘Is dit niet wat overdreven extreem?’ vroeg ze op een gegeven moment. Ik had een toetje besteld met zowel koffie als koek, ijs, slagroom en chocola. Lekker!
‘Wat bedoel je precies?’ wilde ik weten.
‘Nou, ja…,’ zuchtte ze terug, ‘je bestelt zowel een lekkere, sterke zwarte koffie als een calorierijk, knapperig, koekje. En daar wil je dan dus ook nog extreem ijskoud ijs bij, plus een berg opgeklopte slagroom en nog wat cacaorijke chocola. Lijkt mij dus erg overdreven extreem allemaal.’
‘Ik denk dat de termen “overdreven” plus “extreem” ook wat aangezet zijn. Dus kijk eerst naar jezelf, wil je?’ bitste ik terug. Ja, je moet niet aan mijn toetje komen!
‘Ik probeer je alleen maar te helpen hoor,’ spoog ze terug, ‘sommige mensen hebben vaak, af en toe helemaal niet door dat het ook wel met een klein beetje minder kan, zeg maar.’
‘Zoals met net effe minder woorden hetzelfde zeggen, zeg maar, om het zo maar te zeggen’, grapte ik. Maar ze begreep hem niet. Ik vond mezelf erg leuk, maar háár ontging het volledig.
‘Huh? Wat bedoel je nou eigenlijk helemaal te zeggen of duidelijk te maken?’ vroeg ze. ‘Zit je, zeg maar, grappig te doen ten koste van anderen en niet van jezelf, ofzo?’ wilde ze weten.
‘Nee hoor! Maar eet lekker je toetje’, raadde ik haar aan.
‘Ik heb eigenlijk dus helemaal, een klein beetje, niet zo’n trek meer nu’, bitste ze over mijn slagroom heen. ‘Ik hou namelijk dus niet zo van mensen die alles, zeg maar, aandikken en erger maken met veel te veel woorden en weinig gevoel voor anderen, of een klein beetje empathie. Zeker als ze dan denken dat ze grappig zijn en leuk gevonden denken te worden.’
‘Snap ik’, zei ik. En ik nam nog maar een hap.
‘Oh? Ga je nou ook nog een beetje ruzie lopen te zoeken, door me een beetje te gaan lopen negeren en net te doen alsof ik er niet ben, ofzo?’ En ze spuugde zó mijn chocola in, terwijl ze dit riep!
‘Getverdemme,’ riep ik, ‘dit vind ik smerig.’
‘Wéét je wat smerig is?’ siste ze (gelukkig) zachtjes (want we zaten in een restaurant), ‘dat je me enkel en alleen hebt uitgenodigd om jezelf beter te voelen. Dat je denkt dat je beter bent dan ik, en dat je op elke slak zout zal gaan strooien en elk woord uit zijn verband gaat knopen, net zolang tot alles los zit! Dát is pas smerig! Ja, dat denk ik echt, of dat ik het vind!’
‘Ik denk dat je gelijk hebt,’ zei ik, ‘sorry… Zal ik afrekenen?’
Klaas zijn naam is vanwege privacy gefingeerd.
Zijn echte naam is bekend bij de redactie.
