Onze columnist opereert undercover en ontfutselt mannen de échte waarheid over het daten. Deze week vertelt Henry over zijn date die hij maar dom bezig vond. Maar eigenlijk ging het over hemzelf.
‘Een van de dingen die je als directeur af en toe verplicht bent, is restyling’, zei ze.
‘Hoezo?’ vroeg ik. ‘Zijn je klanten niet meer tevreden?’
‘O, jawel hoor,’ legde ze uit, ‘juist wel! Onze klanten zijn al jaren erg tevreden.’
‘Waarom zou je dan gaan veranderen?’ vroeg ik me af.
‘Nou gewoon,’ was het antwoord, ‘omdat het goed is om te blijven innoveren. Af en toe een frissere vormgeving aan je interieur. Andere lettertypes op je folders, meer verdieping in je reclameboodschappen, en nieuwe gadgets om je klanten een beter gevoel te geven.’
‘Maar je klanten hadden toch al een goed gevoel,’ zei je net, ‘waarom zou je dat dan gaan veranderen?’
Ik vroeg het me oprecht af. Waarom stel je tevreden klanten bloot aan veranderingen? Waarom neem je het risico dat ze daarna niet meer tevreden zijn? Ik vind dat net zoiets als dingen die heel goed verkopen uit de schappen halen. Dat doen ze vaak als ik ergens blij mee ben. Of de smaak van pindakaas ineens veranderen, omdat onderzoek heeft aangetoond dat andere ingrediënten ineens hip zijn. Ik haat het als ze dat doen. Ik wil als tevreden klant gewoon kunnen kopen waar ik al jaren tevreden mee ben.
Maar ik zag dat helemaal verkeerd, legde ze uit. Zij liet zich adviseren door een wereldberoemde (en dus waarschijnlijk peperdure) stylist over de uitstraling van haarzelf en haar bedrijf. En die stylist vond het tijd voor vernieuwing, dus die vernieuwing ging er komen!
Flauwekul, toch?
‘Maar soms heb je maar kort het gevoel dat je aan iets anders toe bent,’ probeerde ik te verduidelijken, ‘is het maar een kortstondig gevoel van toe zijn aan vernieuwing, maar blijkt achteraf het oude veel waardevoller te zijn geweest. En dan heb je net jezelf gerestyled naar de normen die anderen je opleggen – en dan ben je daardoor helemaal niet meer origineel, maar juist precies hetzelfde als al die anderen – en dan zit je straks heel erg verdrietig en ontevreden te wezen met je nieuwe ik en je nieuwe bedrijf. En dan krijg je dus ontzettend heimwee naar het oude, maar dat is er dan niet meer.’
‘Zeg,’ zei ze toen voorzichtig, ‘gaat dit nog over mij, of eigenlijk meer over jezelf?
Zit jij hier wel omdat je wilt daten met iemand met wie je straks een nieuwe toekomst wilt opbouwen? Of zit je hier eigenlijk heimwee te hebben naar je ex, die je hebt verlaten in je penopauze en die jou nu niet meer terug wil?’
Au, dacht ik toen.
Ik vond het nogal hard, wat ze zei.
Maar ik realiseerde me wel meteen dat ze gelijk had.
Henry’s naam is vanwege privacy gefingeerd.
Zijn echte naam is bekend bij de redactie.
